دلایل عقلی در مورد خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی ع بعد اپیامبر (ص)

دلایل عقلی در مورد خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی ع بعد اپیامبر (ص)

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ مطلب ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﻻﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﺑﺂﻳﺎﺕ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﻠﻰ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻻﻟﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺍ ﺑﻤﻌﺮﺽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺑﻰ ﻃﺮﻓﺎﻧﻪ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻳﻢ؟

ﺩﻟﻴﻞ ﻳﻜﻢ:
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻭﺣﻰ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮﻣﻮﺯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﺸﺮﻯ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻛﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﺸﻴﻊ ﻭ ﺗﺴﻨﻦ ﺍﺧﺘﻼﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ.

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﻢ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻻ ﺍﻗﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻨﻔﻊ ﺣﺮﻳﻒ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻻﺯﻣﻪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺻﺮﻑ ﻧﻈﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﻣﻼﻙ ﻋﻤﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﺻﻼ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺻﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺣﺎﻝ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻋﺎﺩﻯ ﻓﺎﻗﺪ ﺻﻔﺖ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺴﻨﺪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺽ ﻭ ﺣﺘﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﻦ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺮﻁ ﺩﺍﺋﻤﻰ ﻭ ﺍﺻﻠﻰ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺑﺎﻳﺪ ﺻﺪﻳﻖ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪ‏ﻫﺎ ﻭ ﻋﻼﺋﻢ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺍﻣﻴﻦ ﺑﺤﻖ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺤﻘﻮﻕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ.ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻳﺎ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻧﻰ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻭ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺩﻋﺎ ﻭ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﻧﻈﺮ ﺑﻤﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺿﺪﻳﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﺩﺍﻧﺴﺖ.  

ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ (ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﺍﺣﺪ) ﻫﺮ ﻳﻚ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ ﺷﺸﺪﺍﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ‏ﺍﻯ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺷﺮﻛﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺳﺨﻦ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺸﺪﺍﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﺎﻝ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﺪﻭﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﻤﻴﺒﺎﺷﻨﺪ (1) .

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ.

ﺍﺧﺘﻼﻓﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ (ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ) ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺗﺸﻴﻊ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺗﺴﻨﻦ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎﻣﺮ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﺮﺍ ﺑﺠﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺎ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺤﻜﻢ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﺍ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ!ﻭ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﺿﻤﻦ ﺗﻤﻬﻴﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻤﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺿﺪﻳﻦ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﺣﻖ ﺍﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺗﺸﻴﻊ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺗﺴﻨﻦ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺤﻜﻢ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.ﺁﻧﺎﻧﻜﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻃﻼﻋﻰ ﺍﺯ ﺭﻳﺎﺿﻴﺎﺕ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﺼﻮﻝ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺤﺖ ﺣﻞ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺣﻞ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻻ ﻏﻠﻂ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.

ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﻳﻚ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺭﺑﻌﻪ ﺭﺍ ﺫﻳﻼ ﺣﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺘﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ .

ﻣﺴﺄﻟﻪ:

ﺑﺰﺍﺯﻯ 50 ﻣﺘﺮ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺘﺮﻯ 40 ﺭﻳﺎﻝ،ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻭﺵ 20 ﻣﺘﺮ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺘﺮﻯ 45 ﺭﻳﺎﻝ ﻓﺮﻭﺧﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻯ ﭼﻨﺪ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻌﺎ 340 ﺭﻳﺎﻝ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﺩ؟

ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺤﺼﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻧﺮﺍ ﻳﻜﻰ 48 ﺭﻳﺎﻝ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ 60 ﺭﻳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺻﺤﺖ ﻭ ﺳﻘﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﺪﻭ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻭﻓﻖ ﺩﺍﺩ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻻ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻏﻠﻂ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭﻟﻰ ﻳﻌﻨﻰ 48 ﺭﻳﺎﻝ ﺭﺍ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﻓﻖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺰﺍﺯ 50 ﻣﺘﺮ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺘﺮﻯ 40 ﺭﻳﺎﻝ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﭘﺲ ﺟﻤﻊ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻰ ﺑﺰﺍﺯ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻳﺎﻝ (40 2000*50) ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ 340 ﺭﻳﺎﻝ ﻫﻢ ﺳﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﻤﺒﻠﻎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺳﻴﺼﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻳﺎﻝ (340 2340+2000) ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ.

ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ 20 ﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻯ 45 ﺭﻳﺎﻝ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﭘﻮﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻬﺼﺪ ﺭﻳﺎﻝ (45 900*20) ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎﻝ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺭﻳﺎﻝ ﺍﺳﺖ (900 1440ـ2340) ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻛﻪ 30 ﻣﺘﺮ (20 30ـ50) ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﺮﻯ 48 ﺭﻳﺎﻝ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ (30 48:1440) ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻛﺎﻣﻼ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻭﻣﻰ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻳﻌﻨﻰ 60 ﺭﻳﺎﻝ ﺭﺍ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﻨﻴﻢ ﭘﻮﻝ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﻘﻴﻪ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻳﻜﻬﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺭﻳﺎﻝ (60 1800*30) ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻝ ﻓﺮﻭﺵ 20 ﻣﺘﺮ ﺍﻭﻟﻰ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺭﻳﺎﻝ (900 2700+1800) ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻰ ﺑﺰﺍﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻢ ﻛﻨﻴﻢ ﺳﻮﺩ ﺑﺰﺍﺯ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺭﻳﺎﻝ (2000 700ـ2700) ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻭﻣﻰ ﻳﻌﻨﻰ 60 ﺭﻳﺎﻝ ﻏﻠﻂ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺮﺽ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺰﺍﺯ 340 ﺭﻳﺎﻝ ﺳﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ 700 ﺭﻳﺎﻝ.

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﺸﻴﻊ ﻭ ﺗﺴﻨﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.

ﺍﮔﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺗﺸﻴﻊ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﻓﻖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺗﺸﻴﻊ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺪﻋﻰ ﺧﻼﻓﺖ (ﻋﻠﻰ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ) ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﺧﻼﻓﺖ ﺣﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺟﺤﺎﻑ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﺬﺍ ﺗﺸﻴﻊ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﻛﺎﺫﺏ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﺻﺐ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ.

ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺗﺴﻨﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﻭﻡ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﺁﻥ ﻭﻓﻖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ ﻭ ﺻﺪﻳﻖ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺤﻖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺁﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺳﻴﻢ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺤﻖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﻨﺪ ﭼﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﺛﻼﺛﻪ ﺑﺴﺮﺍﻍ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻻﺑﻪ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟

ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﺭﺳﺘﻜﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﻭﻝ ﺷﻮﺩ ﭼﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺩﻫﻢ.ﭘﺲ ﻣﻰ‏ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﺎ ﻣﻔﺮﻭﺿﺎﺕ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﻭﻓﻖ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﭼﻮﻥ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺳﺘﻜﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻤﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺷﺘﺮﺍﻙ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻟﺬﺍ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﮔﻔﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍﺿﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻤﻮﺩ!

ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻮﺋﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻻ ﺑﻄﻼﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻰ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻜﺮﺩ.

ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎﺟﺒﺎﺭ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎﺟﺒﺎﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﺎﺭﻩ‏ﺍﻯ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺷﻘﺸﻘﻴﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻠﻔﺎﻯ ﺛﻼﺛﻪ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻈﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ‏ﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﺎ ﺭﺿﺎﻳﺘﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻤﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ 215 ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺍﻟﻠﻬﻢ ﺍﻧﻰ ﺍﺳﺘﻌﺪﻳﻚ ﻋﻠﻰ ﻗﺮﻳﺶ ﻓﺎﻧﻬﻢ ﻗﺪ ﻗﻄﻌﻮﺍ ﺭﺣﻤﻰ ﻭ ﺍﻛﻔﺆﺍ ﺍﻧﺎﺋﻰ ﻭ ﺍﺟﻤﻌﻮﺍ ﻋﻠﻰ ﻣﻨﺎﺯﻋﺘﻰ ﺣﻘﺎ ﻛﻨﺖ ﺍﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻏﻴﺮﻯ.ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻴﻄﻠﺒﻢ ﺑﺮ ﻗﺮﻳﺶ ﻛﻪ ﺭﺣﻢ ﻣﺮﺍ ﻗﻄﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺧﻼﻓﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻘﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺂﻥ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﻧﺪ .

ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻻ ﻳﻘﺎﺱ ﺑﺎﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﻦ ﻫﺬﻩ ﺍﻻﻣﺔ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻻ ﻳﺴﻮﻯ ﺑﻬﻢ ﻣﻦ ﺟﺮﺕ ﻧﻌﻤﺘﻬﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺑﺪﺍ،ﻫﻢ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻭ ﻋﻤﺎﺩ ﺍﻟﻴﻘﻴﻦ،ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻔﻰ‏ﺀ ﺍﻟﻐﺎﻟﻰ ﻭ ﺑﻬﻢ ﻳﻠﺤﻖ ﺍﻟﺘﺎﻟﻰ،ﻭ ﻟﻬﻢ ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺣﻖ ﺍﻟﻮﻻﻳﺔ ﻭ ﻓﻴﻬﻢ ﺍﻟﻮﺻﻴﺔ ﻭ ﺍﻟﻮﺭﺍﺛﺔ،ﺍﻵﻥ ﺍﺫ ﺭﺟﻊ ﺍﻟﺤﻖ ﺍﻟﻰ ﺍﻫﻠﻪ ﻭ ﻧﻘﻞ ﺍﻟﻰ ﻣﻨﺘﻘﻠﻪ.ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﺂﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖ (ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ) ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮﻩ‏ﻣﻨﺪ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ،ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺎﺱ ﻭ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰ‏ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﺍﻓﺮﺍﻁ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﻮﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﻧﺪ،ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺣﻖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺻﻴﺖ ﻭ ﻭﺭﺍﺛﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ،ﺍﻻﻥ (ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺭﺳﻴﺪﻩ‏ﺍﻡ) ﺣﻖ ﺑﺴﻮﻯ ﺍﻫﻠﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺑﻤﺤﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. (ﺧﻄﺒﻪ 2)

ﺩﻟﻴﻞ ﺩﻭﻡ:
ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﺼﺐ ﺍﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻠﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺎﺟﻤﺎﻉ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﻰ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺍﻭﻻ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻜﻠﻴﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻮﺭﻯ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻭ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﺰﺭﺝ ﻭ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻜﻪ ﻭ ﻧﺠﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﻤﻦ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻳﻌﻘﻮﺑﻰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ :ﻗﺪ ﺗﺨﻠﻒ ﻋﻦ ﺑﻴﻌﺔ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﻗﻮﻡ ﻣﻦ ﺍﻟﻤﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻭ ﺍﻻﻧﺼﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﻟﻮﺍ ﻣﻊ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ (2) .ﺧﻮﺩ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻤﻮﺭﺩ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:

ﻓﺎﻥ ﻛﻨﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﺸﻮﺭﺍ ﻣﻠﻜﺖ ﺍﻣﻮﺭﻫﻢ‏
ﻓﻜﻴﻒ ﺑﻬﺬﺍ ﻭ ﺍﻟﻤﺸﻴﺮﻭﻥ ﻏﻴﺐ

ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺪﻯ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﺷﻮﺭﺍﺋﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﻏﺎﻳﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮﺍ ﻭ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻭ ﺗﺒﺎﻧﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻴﻚ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﻗﺒﻼ ﻧﻘﺸﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻃﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﻰ ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺁﻧﺮﺍ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻤﺮ ﻫﻨﮕﺎﻣﻴﻜﻪ‏ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻯ ﺭﺍ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻼﻓﺖ ﺣﻖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺷﻴﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺣﺘﻰ ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﻻﻣﻴﺲ ﻣﺴﺘﺸﺮﻕ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻗﺒﻠﻰ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺷﻮﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﺪﻩ ﻣﻌﺪﻭﺩﻯ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺤﻞ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﺭﺍﺀ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻗﺒﻼ ﺭﻭﺯ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﻮﺭﺍ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻼﻉ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺻﻞ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺳﺖ.

ﺛﺎﻧﻴﺎ ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ،ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺭﻯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ!

ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﻭ ﻣﻬﻢ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺴﺎﻳﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﺭﻭﺣﻰ ﻭ ﻣﻠﻜﺎﺕ ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺠﺎﻳﺎﻯ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺳﻴﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﻓﻀﻞ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻣﺖ ﺑﻮﺩ؟

ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻭ ﺣﻜﻤﺖ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﻋﺎﻟﻴﻪ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﺴﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ؟ﻣﮕﺮ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﻋﺎﻣﻪ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺍﻋﻠﻤﻜﻢ ﻋﻠﻰ،ﺍﻓﻀﻠﻜﻢ ﻋﻠﻰ،ﺍﻋﺪﻟﻜﻢ ﻋﻠﻰ،ﺍﻗﻀﺎﻛﻢ ﻋﻠﻰ،ﺍﺗﻘﻴﻜﻢ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻫﻜﺬﺍ ...ﭘﺲ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭼﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ؟ﻣﮕﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺮﻭﺍﻳﺖ ﻏﺰﺍﻟﻰ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﮕﻔﺖ:ﺍﻗﻴﻠﻮﻧﻰ ﻭ ﻟﺴﺖ ﺑﺨﻴﺮﻛﻢ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻓﻴﻜﻢ.ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ . (3) ﺑﻔﺮﺽ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﺼﻰ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻓﻀﻠﻴﺖ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻮﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﮔﻮﻳﺪ :ﺍﻧﻪ (ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﻛﺎﻥ ﺍﻭﻟﻰ ﺑﺎﻻﻣﺮ ﻭ ﺍﺣﻖ ﻻ ﻋﻠﻰ ﻭﺟﻪ ﺍﻟﻨﺺ ﺑﻞ ﻋﻠﻰ ﻭﺟﻪ ﺍﻻﻓﻀﻠﻴﺔ ﻓﺎﻧﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻟﺒﺸﺮ ﺑﻌﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﺣﻖ ﺑﺎﻟﺨﻼﻓﺔ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ (4) .

ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﻭ ﺍﺣﻖ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻧﺺ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻓﻀﻠﻴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻤﻘﺎﻡ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺣﻖ ﺑﻮﺩ.

ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ ﭼﻪ ﺣﻜﻢ ﻣﻴﻜﻨﺪ؟ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ (ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ) ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭﻡ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﻨﻤﺎﺋﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺣﻜﺎﻡ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﺘﻮﺍ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﻴﺤﻴﺎﻥ ﺑﺎﺣﻜﺎﻡ ﺍﻧﺠﻴﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻳﻬﻮﺩ ﺑﺎﺣﻜﺎﻡ ﺗﻮﺭﺍﺓ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻄﻖ ﺁﻭﺭﺩ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻓﺘﻮﺍﻯ ﻣﺮﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ (5) .

ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺍﻭﻝ ﻳﻚ ﺭﻫﺒﺮ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻋﺠﺰ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺁﻳﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻘﻮﻝ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻋﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺍﺣﺪ ﻭ ﺧﻴﺒﺮ ﻭ ﺣﻨﻴﻦ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻳﻜﺘﻨﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻴﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺻﺪﻫﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻙ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻳﻦ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻗﻄﻌﻰ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻴﺸﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﮔﻮﻳﺪ:

ﺍﻻ ﺍﻧﻤﺎ ﺍﻻﺳﻼﻡ ﻟﻮ ﻻ ﺣﺴﺎﻣﻪ‏
ﻛﻌﻔﻄﺔ ﻋﻨﺰ ﺍﻭ ﻗﻼﻣﺔ ﺣﺎﻓﺮ (6)

ﺩﺭ ﻏﺰﻭﻩ ﺧﻨﺪﻕ ﻋﻤﺮ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﻛﻴﻦ‏ﻣﻜﻪ ﺻﻠﺢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺒﺪﻭﺩ ﻓﺎﺭﺱ ﻳﻠﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﻭ ﺑﺠﺎﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺩﻓﻊ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻤﺪﺡ ﺍﻭ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﻳﻠﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻙ ﻫﻼﻛﺖ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻠﻮﺹ ﻧﻴﺘﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺿﺮﺑﺖ ﻋﻠﻰ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺧﻨﺪﻕ ﺍﺯ ﺍﺟﺮ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺛﻘﻠﻴﻦ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ.

ﻭ ﻋﺠﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻮﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﺑﺪﺳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻭﻟﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺗﻼﺵ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﺎﻭﻯ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰ‏ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪ ﻛﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻨﺤﺎﻝ ﺩﻳﺪﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﮕﺮﻳﺰﻯ؟ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﻋﻠﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻢ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻘﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ (7) .ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﺴﻮﺍﺩ ﺍﺳﺖ (ﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻳﺪ ﺣﺘﻰ ﺯﻧﻬﺎﻯ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺸﻴﻦ) ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺳﻠﻮﻧﻰ ﻗﺒﻞ ﺍﻥ ﺗﻔﻘﺪﻭﻧﻰـﺎﻥ ﻫﻬﻨﺎ ﻟﻌﻠﻤﺎ ﺟﻤﺎ. (8) ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻻﺯﻣﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺣﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻳﺎﺭﺍﻯ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻭ ﻭﻻﻳﺖ ﺍﻭﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﻦ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺼﺮﻯ ﮔﻮﻳﺪ:ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺍﻟﻜﻞ ﺍﻟﻴﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎﺋﻪ ﻋﻦ ﺍﻟﻜﻞ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻠﻰ ﺍﻧﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻟﻜﻞ.ﻳﻌﻨﻰ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻯ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺑﺎﻭ ﻭ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ،ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭﻯ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻋﺪﻩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﺍﺕ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺁﻧﺰﻣﺎﻥ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻣﺮﺩ ﻣﺴﻨﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺣﻘﻴﻘﺔ ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻀﺤﻜﻰ ﺍﺳﺖ؟

ﺍﻭﻻ ﻛﺜﺮﺕ ﺳﻦ ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﻧﻴﺴﺖ ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺍﮔﺮ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺳﻦ ﺭﺍ ﻣﻼﻙ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻣﺴﻦ‏ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺣﺘﻰ ﭘﺪﺭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺑﻮ ﻗﺤﺎﻓﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺪ ﺣﻴﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻰ ﻗﺤﺎﻓﻪ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﻨﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺪﻳﻨﻜﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻡ!

ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﭙﺪﺭﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻤﻮﻗﻊ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﻣﻪ‏ﺍﻯ ﺑﺎﻳﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﻮﻯ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺑﻰ ﻗﺤﺎﻓﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻌﻠﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺳﻦ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ!!

ﺍﺑﻮ ﻗﺤﺎﻓﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺖ ﭘﺴﺮﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺳﻄﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻪ ﺟﺎ ﻟﻐﺰﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ‏ﺍﻯ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺗﺮﺍ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺩﻭﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭﻟﻰ ﺗﻮ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺩﺍﺭﺩ،ﺳﻮﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺠﻬﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺳﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﻦ ﭘﺪﺭ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ (9) .

ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺷﺨﺺ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻼﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻛﻤﻰ ﺳﻦ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﻣﻴﺸﻮﺩ،ﺧﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﭘﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ،ﺣﺮﻳﺺ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ،ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﺮﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﭽﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ ﭘﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺍﻋﻠﻢ ﻭ ﺍﺷﺠﻊ ﻭ ﺍﺳﺨﻰ‏ﻭ ﺍﺗﻘﻰ ﺍﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﻯ ﻧﻘﺺ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ؟ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻘﺺ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺧﻼﻓﺖ ﻭﻯ ﻫﻢ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﺮﮊﻯ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮﻯ ﺑﻜﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻔﺮﺽ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺍ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺣﻖ ﺗﻘﺪﻡ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﭘﺸﺘﻜﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﻌﻠﺖ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﻛﻨﺪ.

ﺭﺍﺑﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻛﻪ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻌﻠﺖ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺑﺎ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﺣﺮﻓﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻮﭺ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻨﻄﻖ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻏﺰﻭﺍﺕ ﺻﺮﻓﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﻋﻼﻯ ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺧﺎﻣﺴﺎ ﻋﻠﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻼﻓﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻛﺬﺍﺋﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻼﻙ ﺧﻼﻓﺖ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺟﺰﻭ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺑﺖ ﺳﺒﺒﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﻰ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺤﻜﻢ ﺁﻳﻪ ﺍﻟﺴﺎﺑﻘﻮﻥ ﺍﻟﺴﺎﺑﻘﻮﻥ ﺍﻭﻟﺌﻚ ﺍﻟﻤﻘﺮﺑﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺳﻼﻡ ﮔﺮﻭﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺗﻜﻮﻥ ﺍﻟﺨﻼﻓﺔ ﺑﺎﻟﺼﺤﺎﺑﺔ ﻭ ﻻ ﺗﻜﻮﻥ ﺑﺎﻟﺼﺤﺎﺑﺔ ﻭ ﺍﻟﻘﺮﺍﺑﺔ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻭ ﺍﻥ ﻛﻨﺖ ﻓﻰ ﺍﻟﻘﺮﺑﻰ ﺣﺠﺠﺖ ﺧﺼﻴﻤﻬﻢ‏
ﻓﻐﻴﺮﻙ ﺍﻭﻟﻰ ﺑﺎﻟﻨﺒﻰ ﻭ ﺍﻗﺮﺏ.

ﭘﻰ‏ﻧﻮﺷﺘﻬﺎ:

(1) ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﻴﭽﻴﻚ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻭ ﻣﺪﻳﺮ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﺨﺺ ﺛﺎﻟﺜﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺻﺎﺩﻕ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺿﺪﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻄﻖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺸﺎﻥ ﻣﺤﺎﻝ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﺸﺎﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.

(2) ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺗﺨﻠﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ،ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﻭ ﻋﻤﺎﺭ ﻭ ﺍﺑﺎﺫﺭ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻄﻠﺐ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺎﻡ ﻣﻰ‏ﺑﺮﺩ.

(3) ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻦ ﺳﻠﻮﻧﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﻮ ﺍﻗﻴﻠﻮﻧﻰ ﺩﻭ ﻟﻔﻆ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺯﻳﻦ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ

(4) ﺷﺮﺡ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺟﻠﺪ ﺍﻭﻝ.

(5) ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ ﺍﻟﻤﻮﺩﺓ ﺹ 74

(6) ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻭ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺧﺎﻣﺴﻪ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻗﺒﻠﻰ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

(7) ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﻔﻴﺪ ﺟﻠﺪ 1 ﺑﺎﺏ 2 ﻓﺼﻞ 20 ﺣﺪﻳﺚ 4

(8) ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻭ ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻣﺨﺸﺮﻯ ﻭ ﺳﻴﻮﻃﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻬﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ ﺁﻥ ﺯﻳﺎﺩﺗﻰ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻣﻴﺪﻫﻢ ﺯﻧﻰ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺻﺪﺍ ﺯﺩ ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ ﺧﻼﻑ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ(ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﻧﺴﺎﺀ) ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻥ ﺍﺭﺩﺗﻢ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﻝ ﺯﻭﺝ ﻣﻜﺎﻥ ﺯﻭﺝ ﻭ ﺍﺗﻴﺘﻢ ﺍﺣﺪﻳﻬﻦ ﻗﻨﻄﺎﺭﺍ ﻓﻼ ﺗﺄﺧﺬﻭﺍ ﻣﻨﻪ ﺷﻴﺌﺎ.ﻋﻤﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻠﻜﻢ ﺍﻓﻘﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﺮ ﺣﺘﻰ ﺍﻟﻤﺨﺪﺭﺍﺕ ﻓﻰ ﺍﻟﺤﺠﺎﻝ.

(9) ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺟﻠﺪ 1 ﺹ 110 ﻧﻘﻞ ﺑﻤﻌﻨﻰ.