فساد یا اصلاح کدام زمینه ساز ظهور است

فساد یا اصلاح کدام زمینه ساز ظهور است
 


یکی از سوالاتی که در خصوص امام زمان عج مطرح است این است که طبق احادیث حضرت مهدی (عج) وقتی ظهور می‌نمایند که جهان را بی‌عدالتی و فساد گرفته باشد! حال باید فساد کرد تا ایشان بیاید، یا در احادیث نقل شده اشکالی هست.
 
نه لزومی به ظلم و فساد که خلاف هدایت است وجود دارد و نه به احادیث و روایات اشکالی وارد است، بلکه صورت مسئله غلط است.
در هیچ حدیث و روایتی نیامده است که ظلم و تباهی «شرط» ظهور حضرت حجّت عج‌الله تعالی فرجه الشریف است تا لازم باشد که افراد برای فراهم شدن شرایط ظهور فساد و ظلم کنند، بلکه در احادیث بیان شده که «وقتی ظهور می‌نماید، دنیا را پر از عدل و داد می‌کند، همان گونه که پر از ظلم و ستم شده است» و یا بیان شده «دنیا را همانگونه که پر از ظلم و ستم می‌شود، پر از عدل و داد می‌نماید» و این فرق دارد با این معنا که بگویند: از شرایط ظهور پر شدن دنیا از ظلم و جور است و تا چنین نشود ایشان ظهور نمی‌نمایند.
الف – اگر از شرایط ظهور منجی بشریت «ظلم و تباهی» بود، العیاذبالله خداوند حکیم، انبیا و اوصیای الهی و اولیاء‌الله امر به فساد و تباهی می‌کردند، نه امر به تقوا و قیام بر علیه ظلم و جور، چرا که ظهور وعده‌ی الهی است و همه انبیا برای زمینه‌سازی جهت تحقق همین وعده آمده‌اند.  
اگر ظلم و فساد لازمه‌ ظهور بود، دیگر نمی‌فرمود «فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَیُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا - پس هر کس به طاغوت کفر ورزد و به خدا ایمان آورد به یقین به دستاویزى استوار که آن را گسستن نیست چنگ زده است» و آن همه آیه‌ی صریح و روشن جهاد در برابر کفر و ظلم نمی‌آمد و دستور به قیام و شهادت به عدالت داده نمی‌شد:
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ لِلّهِ شُهَدَاء بِالْقِسْطِ وَلاَ یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلاَّ تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ» (المائده، 8)
ترجمه: اى کسانى که ایمان آورده‏اید براى خدا به داد برخیزید [و] به عدالت ‏شهادت دهید و البته نباید دشمنى گروهى شما را بر آن دارد که عدالت نکنید، عدالت کنید که آن به تقوا نزدیکتر است و از خدا پروا دارید که خدا به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است.
تمامی انبیای الهی، کتاب‌های آسمانی و اوصیا و اولیای الهی بر قیام انسان به قسط و عدل نازل شده‌اند، چنان چه در خصوص تمامی آنها فرمود:
«لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ» (الحدید، 25)
ترجمه: به یقین ما فرستادگان خود را با دلایلى روشن (از منطق و معجزه) فرستادیم و با آنها کتاب (آسمانى) و میزان (الگو و وسیله سنجش) فرو فرستادیم تا مردم (در زندگى دنیا) به قسط و عدل برخیزند،... .
ب – زمین و زندگی بشر، از همان ابتدایی که قابیل برادرش هابیل را به ظلم کشت، پر از ظلم و فساد بوده است و لحظه‌ای زمین خالی از این انحطاط نبوده که بعداً ایجاد شود. در عصر وحی و زمان شخص رسول الله صل الله علیه و آله نیز زمین و حتی محل حضور خودشان پر از ظلم و فساد بوده است و هم چنین زمان سایر ائمه اطهار علیهم‌السلام. چه ظلم و فسادی از این بالاتر که بفرماید: «قلم و کاغذ بیاورید تا چیزی برای شما بنویسیم که هرگز گمراه نشوید» و برخی که در جایگاه صحابه بودند، بگویند: «لازم نکرده بیاورید، هذیان می‌گوید!» و مابقی هم قبول کنند و بدینجا بیانجامد که حضرت منصرف شده و همه آنها را از اتاق خود بیرون کند؟! چه ظلمی بالاتر از غصب خلافت الهی و شکافتن فرق امیر مؤمنان (ع) و متفرق کردن جهان اسلام برای همیشه است؟! چه ظلمی بالاتر از ترور یازده امام معصوم (ع) زیر نقاب اسلام است؟! زمین خدا کِی از کفر، نفاق، فساد، فحشا، ظلم، جنایت و نسل‌کشی خالی بوده است که بعداً پُر شود؟! لذا فرمودند: زمین را پر از عدل و داد می‌نماید، چنان چه پر از ظلم و فساد شده است و یا همانگونه که پر از ظلم و فساد می‌شود، پر از عدل و داد می‌نماید. نه این که ظلم و فسادی نیست و باید ایجاد شود تا حضرتش ظهور نمایند.
ج – غیبت حضرت مهدی علیه‌السلام، غیبت از جسم و جان نیست، بلکه غیبت از شناسایی در بُعد شخصی و غیب از حکومت جهانی در بُعد اجتماعی است. یعنی یک مسئله کاملاً سیاسی. بدیهی است که این قیام، علیه کفار، منافقین و ظالمین می‌باشد [پس معنا ندارد که بگویند ظلم و فساد کنیم تا حضرت بیاید علیه خود ما قیام کند]، و حکومت نیز مستلزم فراهم بودن زمینه‌ها و امکانات است که از جمله اهمّ آنها، یاران با وفا، صدیق، مجاهد، بصیر و با تقوا می‌باشد و نیز زمینه‌ی مساعد برای پذیرش عمومی می‌باشد. لذا منتظِر کسی است که در خودسازی و زمینه‌سازی بکوشد.
 
مخاطب وعده الهی:
مخاطب وعده‌ی الهی بر حکومت جهانی در زمین، مؤمنین هستند و کسانی که عمل صالح انجام می‌دهند، نه کسانی یا دست روی دست گذشته و هر حرکتی علیه کفر و ظلم را نفی می‌کنند و یا بدتر آن که خود بدین بهانه به شیوع فساد، فحشا، ظلم و کفر دامن می‌زنند:
«وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُم فِی الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِی ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِی لَا یُشْرِکُونَ بِی شَیْئًا وَمَن کَفَرَ بَعْدَ ذَلِکَ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ» (النور، 55)
ترجمه: خداوند به کسانى از شما (مسلمانان) که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏اند وعده داده است که قطعا آنها را در روى زمین جانشین (خود) کند و حکومت بخشد همان گونه که کسانى را که پیش از آنها بودند (مانند مؤمنان قوم نوح و قوم هود و صالح و قوم یونس) جانشین ساخت، و حتما آن دینى را که براى آنها پسندیده است (دین اسلام) براى آنها مستقر و استوار سازد، و بى‏تردید حال آنها را پس از بیم و ترس به امن و ایمنى تبدیل نماید به طورى که تنها مرا بپرستند و چیزى را شریک من قرار ندهند. و هر که پس از این (نعمت بزرگ) کفران ورزد، چنین کسانى به حقیقت نافرمانند.