سهم امام زمان(عج)در زندگی وبرنامه های فرهنگی ما چقدر است؟

سهم امام زمان(عج)در زندگی وبرنامه های فرهنگی ما چقدر است؟

به هر دلیل و حکمت عادت کرده‌ایم که سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه کنیم، در حالی که با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی که در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است که الزاماً باید پرداخته شود.

امروز هم طبق معمول و سابقة قریب به دویست برنامة رادیویی که طیّ آنها همواره از دشمنان اسلام، شیعه و ایران و عملکرد آنها گفته‌ام و آخرین خبرها و حوادث جاری را با رویکرد مهدوی تحلیل کرده‌ام، در پی کشف خبری و روایتی بودم؛

گویا عادت کرده‌ایم هر کجا کم آوردیم، از سهم این برنامه‌های کوتاه که یک میلیونیوم ساعت از جمع کلّیة برنامه‌های فرهنگی رسانه‌های رسمی و غیررسمی هم نمی‌شود، کم کنیم.

این عمل از دو حال خارج نیست، یا شأن موضوع و مطلب (مهدویّت) را اسفل و کم اهمّیت‌تر از سایر موضوعات، همچون تاسوعا و عید نوروز و... فرض کرده‌ایم یا آنکه مجموع ایّام و آنات و حوادث و رخدادهای ماضی و مستقبل را منفک و مستقل از آنچه که در دایرة گفت‌وگوهای ولایی مهدوی قابل شناسایی است، فرض کرده‌ایم. وگرنه دلیل روشن و قابل دفاعی برای این کم گذاشتن‌ها نمی‌شناسم.

از همین جا بود که خواستم خودم و دوستانم را متذکّر این معنی شوم و از زبان حضرات معصومان(علیهم السلام) عرض کنم که:

«دنیا و هر چه در آن است، متعلّق به خدا، رسولش و ما اهل بیت است.»

این کلام حضرت اباعبدالله، امام صادق(علیه السلام) است که خلق مسلمان را متذکّر می‌شوند:
 
  
«هر که چیزی از مال دنیا به دست آورد، باید تقوا پیشه کند و حقّ خدا، رسول خدا و اهل بیت(علیهم السلام) را بدهد، مباد که مستوجب و مستحقّ بیزاری آنان شود.» (اصول کافی، کتاب حجّت، ج 2)
 

به هر دلیل و حکمت عادت کرده‌ایم که سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه کنیم، در حالی که با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی که در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است که الزاماً باید پرداخته شود.


مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را که می‌فرماید:
 

امام، آن کسی است که «بِبقائِهِ بَقیتُ الدُّنیا، بِیمنِه رزق الوری، و بوجودِهِ ثَبتّتِ الأرضِ و السَماء» به حضور اوست که دنیا باقی است و به وجود او و برکت اوست که رزق و روزیِ آفریده‌ها می‌رسد و به وجود اوست که زمین و آسمان ثابت مانده است.

به قول شاعری:

می‌تراود از تو بوی زندگی            هست لبریزت سبوی زندگی

روح آبیِ تو سرشار خدا            خندة زیبا به روی زندگی

 

امام صادق(علیه السلام) می‌فرمایند:

«ما اهل بیت(علیهم السلام) آن نعمتی هستیم که خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است و این نعمتی است که منقطع نمی‌شود و خداوند از حقّ این نعمتی که به ایشان ارزانی داشته، سۆال خواهد کرد.» (نورالثّقلین، ج 5، ص 663)

هر آنچه که خیر و برکت و توفیق و روزی است از مسیر امام، به واسطة امام و به اذن امام عصر(عج) به ما رسیده است. صاحب نعمتی که می‌بایست در صدر و ذیل تمامی سخنان، برنامه‌ها، بزرگداشت‌ها، اعیاد و ایّام از ایشان یاد شود و به واسطه‌اش خداوند را شکر گوییم. مباد که ناسپاسی نعمت را بدل به نقمت کنیم در حالی که مهربان‌ترین مهربان عالم است.
امام علی

امام علی(علیه السلام) خطاب به «رمیله» فرمودند:

«هیچ مۆمنی بیمار نمی‌شود، مگر اینکه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مۆمنی غمگین نمی‌شود، مگر اینکه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌کند، مگر آنکه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سکوت نمی‌کند، مگر آنکه ما برایش دعا می‌کنیم.» (بحارالأنوار، ج 26، باب 9، ص 140)
 

در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی که هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی که از فراز و فرودمان هر لحظه چون طوفان حمله می‌آورند، چه کسی است که پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین؟

این سخن جز آن است که امروزه روز، تنها با رویکرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همة حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح کلان و خرد پرداخت.
 

امام باقر(علیه السلام) فرمودند:
 

«مهدی از همة شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و از همة شما علمش افزون‌تر است و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر.»

اگر چنین نبود، در آن سحرگاه و در سرداب مقدّس این مناجات، چنان که «سیّد بن طاووس» نقل کرده است، از ایشان شنیده نمی‌شد:
 

«خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیادی گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّکای محبّت ما و ولایت ما مرتکب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر که ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت کرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح کن و از خمس که حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما
 »
 

هیهات! به ندانستیم که به قول امام حسن عسکری(علیه السلام)،

یتیم‌تر از این یتیم آن کسی است که از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی‌داند احکام دینش را چه سازد و از کجا حاصل کند.

 

خودم و شما را متذکّر این همه غفلت می‌شوم و دعوت می‌کنم به ادای حقّ امام و تجدید عهد با امام، چنان که در نامه‌ای به «شیخ مفید(ره)» فرمودند:
 

«اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعتشان دهد، به عهدی که با ما داشتند وفا می‌کردند، همانا فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.» والسّلام

 

 

منبع: سایت موعود

اسماعیل شفیعی سروستانی