یاد مرگ و هفت اثر آن

یاد مرگ و هفت اثر آن

یاد مرگ و هفت اثر آن

امام صادق (ع) در حدیثی از هفت اثر یاد مرگ یاد کرده اند که در این گزارش می‌خوانید.

 در حدیث امام صادق (ع) درباره هفت اثر یاد مرگ آمده است:

قالَ الصَّادِقُ (ع): ذِکْرُ الْمَوْتِ یُمِیتُ الشَّهَوَاتِ فِی النَّفْسِ وَ یَقْطَعُ مَنَابِتَ الْغَفْلَةِ وَ یُقَوِّی الْقَلْبَ بِمَوَاعِدِ اللَّهِ تَعَالَى وَ یُرِقُّ الطَّبْعَ وَ یَکْسِرُ أَعْلَامَ الْهَوَى وَ یُطْفِئُ نَارَ الْحِرْصِ وَ یُحَقِّرُ الدُّنْیَا.

 امام صادق(ع) فرمود: یاد مرگ؛

۱- شهوت‌های نفس را می‌کشد

۲- ریشه غفلت را قطع می‌کند

۳- باورمندی به وعده‌های خدای متعال را تقویت می‌کند

۴- سرشت را لطیف می‌کند

۵- پرچم‌های هوسرانی را درهم می‌شکند

۶- آتش آزمندی را خاموش می‌کند

۷- دنیا را حقیر می‌گرداند.

 مصباح الشریعة، منسوب به امام صادق(ع)، ص171

 منبع: afkarnews.ir

  

---

---

احادیث درباره مرگ

مرگ حقیقتی قطعی و غیرقابل انکار برای هر موجود زنده‌ای می‌باشد که خداوند چشیدن طعم آن را به عنوان یک قانون کلّی بیان نموده است. مرگ نخستین منزلگاه از منازل آخرت و آخرین منزل از منازل دنیاست؛ خوشا به حال آن کسی که به هنگام فرود آمدن در نخستین منزلگاه، مورد اکرام واقع گردد و در آخرین منزلگاه خود در دنیا نیکو مشایعت شود. در این مقاله احادیثی از بزرگان دین در مورد مرگ گردآوری شده است.

پیامبر اسلام (ص):
القبرُ أَوّلُ مَنزلٍ مِن مَنازلِ الآخرةِ
قبر آدمی اولین منزل از منازل آخرتی او است. (شهاب‌الاخبار، ص ٧٩)

امام صادق (ع):
گاهی انسان‌ها سال‌ها، ماه‌ها، روزها و ساعت‌ها را می‌شمرند اما یک زمانی هم باید نفس‌ها را بشمارند جایی که آخرین نفس می‌رسد دیگر آن زمان نه یک لحظه دیر و نه یک لحظه زود اتفاق می‌افتد، همان لحظه کوچ انسان شروع خواهد شد.

امام باقر (ع):
ای ابا عبیده! مرگ را زیاد یاد کن. چه هر انسانی آن را بسیار یاد کند نسبت به دنیا بی‌رغبت می‌شود.

امیرمومنان علی(ع):
عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ الْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى الْمَوْتَى.
در شگفتم از کسی که مرگ را فراموش کرده در حالی که مردگان را می بیند. (نهج البلاغه؛حکمت 126)
 
رسول خدا (ص):
الْمَوْتُ رَیْحانَةُ الْمُؤْمِنِ.
مرگ دسته گل خوشبوى مؤمن است.

امام حسین (ع):
ما أَهوَنَ المَوتَ عَلى سَبیلِ نَیلِ العِزِّ وَإِحیاءِ الحَقِّ لَیسَ المَوتُ فى سَبیلِ العِزِّ إِلاّحَیاةً خالِدَةً وَلَیسَتِ الحَیاةُ مَعَ الذُّلِّ إِلاَّ المَوتَ الَّذى لاحَیاةَ مَعَهُ؛
چه آسان است مرگى که در راه رسیدن به عزّت و احیاى حق باشد، مرگ عزتمندانه جز زندگى جاوید و زندگى ذلیلانه جز مرگ همیشگى نیست. (احقاق الحق، ج11، ص601)
 
امام على (ع):
اَلمَنِیَّةُ وَلاَ الدَّنِیَّةُ وَالتَّقَلُّلُ وَلاَ التَّوَسُّلُ؛
مرگ آرى امّا پستى و خوارى هرگز، به اندک ساختن آرى امّا دست سوى این و آن دراز کردن هرگز. (نهج البلاغه، حکمت 396 )

رسول اکرم (ص):
چنان کار کن که گوئى هیچ وقت نخواهى مرد و چنان بیمناک باش که گوئى فردا خواهى مرد.

امام زین العابدین(ع):

«لَمَّا اشْتَدَّ الاْمْرُ بِالحُسَیْنِ بْنِ عَلِّى بْنِ اَبى طالِب... کانَ الْحُسَیْنُ وَ بَعْضُ مَنْ مَعَهُ تَشْرُقُ اَلْوانُهُمْ، وَ تَهْدَأُ جَوارِحُهُمْ، وَ تَسْکُنُ نُفُوسُهُمْ، فَقالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْض اُنْظُرُوا لا یُبالى بِالْمَوْتِ!»: «هنگامى که کار بر امام حسین(علیه السلام)(روز عاشورا) سخت شد، او و بعضى از یارانش (لحظه به لحظه) چهره هایشان برافروخته تر، و اعضاى بدنشان آرام تر و خونسردیشان بیشتر مى شد. بعضى به بعضى دیگر گفتند: ببینید اینها اصلا اعتنائى به مرگ ندارند!»

امام حسن مجتبی(ع):
إِسْتَعِدَّ لِسَفَرِکَ وَ حَصِّلْ زادَکَ قَبْلَ حُلُول أَجَلِکَ.
برای سفرت، خود را آماده کن و توشة راهت را پیش از فرا رسیدن ساعت مرگ خود فراهم نما. (منتهی‌الآمال، «علمیة اسلامیه»، ج ١، ص ٢٣٣)

امام رضا(ع):
مَن ذَکَر المَوتَ وَ لَم یَسْتَعِدَّ لَهُ فَقَدِ استَهْزَأَ بِنَفسِه!
کسی که از مردن یاد می‌کند ولی خود را برای آن آماده نمی‌کند در حقیقت خود را مسخره کرده است! (مواعظ عددیه، ص ٢٠٠)