احادیثی گهربار درباره خندیدن

احادیثی گهربار درباره خندیدن

پیامبر صلى الله علیه و آله:
کَبُرَ مَقتا عِندَ اللّه‏ِ الأَکلُ مِن غَیرِ جوعٍ ، وَالنَّومُ مِن غَیرِ سَهَرٍ، وَالضِّحکُ مِن غَیرِ عَجَبٍ ، وصَوتُ الرَّنَّةِ عِندَ المُصیبَةِ ، وَالمِزمارُ عِندَ النِّعمَةِ؛
خوردن از سرِ سیرى، خواب بى‏ شب‏ زنده‏دارى ، خنده بى[موجب] شگفتى ، ناله و مویه بلند به هنگام مصیبت ، و بانگ ناى در نعمت و شادمانى ، نزد خدا سخت ناپسند است .
(کنز العمّال، ج 16، ص 80، ح 44011)

  

پیامبر صلى الله علیه و آله:
ایّاکَ اَنْ تَضْحَکَ مِنْ غَیْرِ عَجَبٍ ، اَوْ تَمْشىَ و تَتَـکَلَّمَ فى غَیْرِ اَدَبٍ؛
از خندیدنِ بى تعجّب [و بى‏ جا] یا راه رفتن و سخن گفتنِ بى‏ ادبانه بپرهیز.
(بحار الأنوار، ج 75، ص 8 ، ح 63)

امام هادى علیه السلام:
[اَلْمُؤْمِنُ] یُحْسِنُ وَیَبْکی کَما أَنَّ الْمُنافِقُ یُسیى‏ءُ وَ یَضْحَکُ؛
مؤمن خوبى مى‏ کند و مى ‏گرید، ولى منافق بدى مى‏ کند و مى‏ خندد.
(مکارم الأخلاق، ص389)

امام حسن عسکرى علیه السلام:
مِن الجَهلِ الضّحکُ من غیرِ عَجَبٍ؛
خنده‏اى که از روى تعجب نباشد نشانه نادانى است .
(تحف العقول، ح 487 - منتخب میزان الحکمة، ص 120)

 لقمان علیه السلام:
لاِبنِهِ : یا بُنَیَّ ، ایّاکَ وکَثرَةَ الضِّحکِ ؛ فَإِنَّهُ یُمیتُ القَلبَ؛
لقمان به پسرش گفت: «پسرم! از خنده زیاد بپرهیز؛ زیرا دل را مى ‏میراند».
(تفسیر قرطبی، ج 13، ص 175)

لقمان علیه السلام:
لاِبنِهِ : یا بُنَیَّ ، لا تَضحَک مِن غَیرِ عَجَبٍ ، لا تَمشِ فی غَیرِ أرَبٍ ، ولا تَسأَل عَمّا لا یَعنیکَ؛
لقمان به پسرش گفت: «پسرم! بدون تعجّب [و بى‏جا ]خنده نکن و بى هدف ، راه نرو و از چیزى که به تو مربوط نیست ، نپرس ».
(فیض القدیر، ج 1، ص 162)

امام على علیه السلام:
خَیرُ الضِّحکِ التَّبسُّمُ؛
بهترین خنده ، تبسّم است.
(غرر الحکم و درر الکلم، ح4964)

امام حسن عسکری علیه السلام:
مِنَ الجَهلِ الضِّحکُ مِن غَیرِ عَجَبٍ؛
خنده بیجا از نادانى است.
(تحف العقول)

پیامبر صلى الله علیه و آله:
لو تعلمون ما أعلم لضحکتم قلیلا و لبکیتم کثیرا؛
اگر آنچه من دانسته ام بدانید خنده کم و گریه بسیار میکنید.
(نهج الفصاحه، ح 2320)

پیامبر صلى الله علیه و آله:
الضّحک ضحکان ضحک یحبّه اللَّه و ضحک یمقته اللَّه فأمّا الضّحک الّذی یحبّه اللَّه فالرّجل یکشر فی وجه أخیه شوقا إلى رؤیته، و أمّا الضّحک الّذی یمقته اللَّه تعالى فالرّجل یتکلّم بالکلمة الجفاء و الباطل لیضحک أو یضحک یهوى بها فی جهنّم سبعین خریفا؛
خنده دو قسم است خنده ایست که خدا آن را دوست دارد و خنده ایست که خدا آن را دشمن دارد، اما خنده اى که خدا آن را دوست دارد، آنست که مرد به روى برادر خویش از شوق دیدار وى لبخند زند اما خنده اى که که خداى والا آن را دشمن دارد آنست که مرد سخن خشن و ناروا گوید که بخندد یا بخندند و بسبب آن هفتاد پائیز در جهنم سرنگون رود.
(نهج الفصاحه، ح1892)

امام صادق علیه ‏السلام :
کَثرَةُ الضِّحکِ تُمیتُ القَلبَ؛
خنده بسیار، دل را مى ‏میرانَد.
(کافى، ج 2، ص 664)

امام باقر سلام الله علیه :
تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ
لبخند آدمى به روى برادر مؤمنش، حسنه است.
بحارالأنوار - ج 74 - ص 288. میزان الحکمة ج6 - ص407- ح11133