الهم عجل لولیک الفرج
مذهبی سرگرمی آموزشیالهم عجل لولیک الفرج
مذهبی سرگرمی آموزشیحکایات آموزنده ای از حضرت آیت الله العظمی بهجت
1. ارزش نماز اول وقت
آقای مصباح می گوید: آیت الله بهجت از مرحوم آقای قاضی (ره) نقل می کردند که ایشان می فرمود:
« اگر کسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد مرا لعن کند! و یا فرمودند: به صورت من تف بیندازد. »
اول وقت سرّعظیمی است « حافظوا علی الصلوات: در انجام نمازها کوشا باشید. »
خود یک نکته ای است غیر از « أقیموا الصلوة: و نماز را بپا دارید. »
و همچنین که نماز گزار اهتمام داشته باشد و مقید باشد که نماز را اول وقت بخواند فی حدّ نفسه آثار زیادی دارد، هر چند حضور قلب هم نباشد. »
2. زنده نگه داشتن سنت
حجة السلام والمسلمین قدس، یکی از شاگردان آیت الله بهجت می گوید:
« آقا همیشه سفارش می کردند برای احیای شریعت نگذارید سنتها فراموش شود وعرفیات یا بدعتها جای آن را بگیرد.
روزی فرمودند:
«
مرحوم حاج شیخ مرتضی طالقانی ( ازاستادان اخلاق و علمای بزرگ نجف، که
استاد اخلاق آقا نیز بوده است ) همراه با عده ای از علما از جمله آیت الله
العظمی خوئی به افطار دعوت بودند، وقتی غذا آماده می شود و همگی سر سفره می
نشینند حاج شیخ مرتضی طالقانی می فرماید: نمک در سفره نیست و اقدام به
تناول غذا نمی کنند. با اینکه بین مجلس افطاریه تا آشپزخانه بسیار فاصله
بوده ( و ظاهراً از خانه ای دیگر غذا می آورده اند ). به هر حال مرحوم
طالقانی دست به غذا دراز نمی کند و دیگران حتی آیت الله خوئی نیز به احترام
ایشان غذا شروع نمی کنند و طول می کشد تا نمک را بیآورند. بعد از ختم جلسه
و هنگام رفتن، آیت الله خوئی خطاب به ایشان می فرماید: حضرت آقا، اگر شما
به این اندازه به ظاهر سنت مقید هستید که اگر کمی نمک تناول نکنید غذا نمی
خورید، پس در این گونه مجالس کمی نمک با خود همراه داشته باشید تا مردم را
منتظر نگذارید. آقای طالقانی فوراً دست به جیب برده و کیسه کوچکی را
درآورده و می فرماید: با خودم نمک داشتم ولی می خواستم سنت اسلامی پیاده
شود و متروک نباشد. »
3. آقائی و بزرگواری ائمه علیهم السلام
باز آقای قدس می گوید: روزی آقای بهجت در رابطه با بزرگواری و اغماض ائمه اطهار ـ صلوات الله علیهم ـ فرمودند:
«
در نزدیکی نجف اشرف، در محل تلاقی دو رودخانه فرات و دجله آبادیی است به
نام «مصیب»، که مردی شیعه برای زیارت مولای متقیان امیر المؤمنین علیه
السلام از آنجا عبور می کرد و مردی از اهل سنت که در سر راه مرد شیعه خانه
داشت همواره هنگام رفت و آمد او چون می دانست وی به زیارت حضرت علی علیه
السلام می رود او را مسخره می کرد.
حتی یک بار به
ساحت مقدس آقا جسارت کرد، و مرد شیعه خیلی ناراحت شد. چون خدمت آقا مشرف
شد خیلی بی تابی کرد و ناله زد که: تو می دانی این مخالف چه می کند.
آن
شب آقا را در خواب دید و شکایت کرد آقا فرمود: او بر ما حقی دارد که هر چه
بکند در دنیا نمی توانیم او را کیفر دهیم. شیعه می گوید عرض کردم: آری،
لابد به خاطر آن جسارتهایی که او می کند بر شما حق پیدا کرده است؟! حضرت
فرمودند: بله او روزی در محل تلاقی آب فرات و دجله نشسته بود و به فرات
نگاه می کرد، ناگهان جریان کربلا و منع آب از حضرت سید الشهدا علیه السلام
به خاطرش افتاد و پیش خود گفت: عمر بن سعد کار خوبی نکرد که اینها را تشنه
کشت، خوب بود به آنها آب می داد بعد همه را می کشت، و ناراحت شد و یک قطره
اشک از چشم او ریخت، از این جهت بر ما حقی پیدا کرد که نمی توانیم او را
جزا بدهیم.
آن مرد شیعه می گوید: از خواب بیدار شدم، به محل
برگشتم، سر راه آن سنی با من برخورد کرد و با تمسخر گفت: آقا را دیدی و از
طرف ما پیام رساندی؟! مرد شیعه گفت: آری پیام رساندم و پیامی دارم. او
خندید و گفت: بگو چیست؟ مرد شیعه جریان را تا آخر تعریف کرد. وقتی رسید به
فرمایش امام علیه السلام که وی به آب نگاهی کرد و به یاد کربلا افتاد و
...، مرد سنی تا شنید سر به زیر افکند و کمی به فکر فرو رفت و گفت: خدایا،
در آن زمان هیچ کس در آنجا نبود و من این را به کسی نگفته بودم، آقا از کجا
فهمید. بلافاصله گفت: أشهد أن لا إله إلا الله، و أن محمداً رسول الله، و أن علیاً أمیرالمؤمنین ولیّ الله و وصیّ رسول الله و شیعه شد.»
4. ارزش وضو و طهارت
باز آقای قدس می گوید:
«
روزی چند دقیقه زودتر برای درس به خانه آقا رفتم، دیدم پیرمردی نشسته و
آقا به او توجهی خاص دارد، بعد از دقایقی آقا فرمود: ایشان (آن پیرمرد)
هرگز بی وضو نمی خوابد، اگر شبها چندین بار هم بیدار شود باید حتماً وضو
بسازد. »
5. شخصیت ممتاز آقا شیخ محمد حسین کمپانی
آیت الله مصباح می گوید:
«
روزی آقا فرمودند: مرحوم آقا شیخ محمد حسین طوری بود که اگر کسی به
فعالیتهای علمی اش توجه می کرد تصور می کرد در شبانه روز هیچ کاری غیر از
مطالعه و تحقیق ندارد، و اگر کسی از برنامه های عبادی ایشان اطلاع پیدا می
کرد فکر می کرد غیر از عبادت به کاری نمی پردازد.
مرحوم
آقا شیخ محمد حسین می گفت: من سیزده سال در درس مرحوم آخوند خراسانی، صاحب
کفایه شرکت می کردم، در طول این سیزده سال یک شب موفق نشدم که در درس
ایشان حضور پیدا کنم ( و ظاهراً درسشان را شبها ایراد می فرمودند ) آن یک
شب نیز به زیارت کاظمین مشرف شده بودم و در هنگام برگشتن مشکلی پیش آمد که
به موقع نرسیدم، در بین راه که می آمدم حدس می زدم که امشب چه مطالبی را
بیان خواهند کرد. پیشاپیش آنها را نوشتم.
به نجف که رسیدم و با
دوستان صحبت کردم دیدم تقریباً همه مطالبی که بیان فرموده بودند چیزهایی
بوده که من پیشاپیش حدس زده و نوشته بودم، و تقریباً نوشته های من چیزی از
درس کم نداشت.
ایشان با اینکه چنین موقعیت علمی داشتند و درس
استاد را پیشاپیش می توانستند حدس بزنند و بنویسند، در عین حال مقید بودند
که حتی یک شب درس استاد از او فوت نشود.
در کنار این فعالیتهای
علمی آن قدر مقید به برنامه های عبادتی بودند، که هر کس اینها را می دید
فکر می کرد که اصلاً به هیچ چیز غیر از عبادت نمی رسد، هر روز زیارت عاشورا
و هر روز نماز جعفر طیار از برنامه های عادی ایشان بود. روزهای پنج شنبه،
طبق سنتی که علمای نجف دارند و معمولاً روز پنج شنبه یا جمعه یک روضه هفتگی
دارند که زمینه ای است برای دیدار دوستان و استادان و شاگردان با همدیگر و
توسلی هم انجام می گرفت، مرحوم آقا شیخ محمد حسین در این روضه شان مقید
بود که خود پای سماور بنشیند، و خود او همه کفش ها را جفت کند، و در عین
حال زبانش مرتب در حال حرکت بود خیلی تند تند یک چیزی را می خواندند ما
متوجه نمی شدیم که این چه ذکری است که ایشان این قدر در نشستن و بر خاستن
به گفتن آن مقید است.
بعد یکی از دوستان که خیلی با آقا مأنوس
بود ( مرحوم آقا شیخ علی محمد بروجردی رضوان الله علیه ) از ایشان سؤال
کرده بود: آقا، این چه ذکری است که شما این قدر تقیِّد دارید که حتی بین
سلام و احوال پرسی تان آن را ترک نمی کنی؟ ایشان لبخندی زده بود و بعد از
تأملی فرموده بود: خوب است انسان روزی هزار مرتبه إنا أنزلنا بخواند. »
6.راضی به رضای خدا
حجة السلام والمسلمین قدس از شاگردان آقا می گوید:
«
یک روز از روزهای درسی کمی زودتر به خانه آیت الله العظمی بهجت رفتم ـ
زیرا ایشان گاهی از اوقات وقتی شاگردان به درس حاضر می شدند هرچند یک نفر
هم بود به اتاق درس می آمد و تا هنگام آمدن دیگران احیاناً جریان و یا حدیث
و یا نکته اخلاقی را گوشزد می کردند ـ بنده نیز به طمع مطالب یاد شده قدری
زودتر رفتم. خوشبختانه آقا که صدای « یا الله » حقیر را شنید زودتر تشریف
آورد، بعد از احوالپرسی فرمود:
در نجف یکی از آقازاده های
ایرانی که از اهل همدان و بسیار جوان زیبا و شیک پوش بود و از هر جهت به
جمال و خوش اندامی شهرت داشت، به بیماری سختی گرفتار و از دو پا فلج شد به
گونه ای که با عصا بیرون می آمد.
من سعی داشتم که با او روبرو
نشوم، زیرا فکر می کردم با وصف حالی که او داشت، از دیدن من خجالت می کشد،
لذا نمی خواستم غمی بر غمش بیفزایم. یک روز از کوچه بیرون آمدم و دیدم او
سر کوچه ایستاده است و ناخواسته با او روبرو شدم و با عجله و بدون تأمل
گفتم: حال شما چطور است؟ تا این حرف از دهانم بیرون آمد ناراحت شدم و با
خود گفتم که چه حرفی ناسنجیده ای مگر حال او را نمی بینی! چه نیازی بود از
او بپرسی؟ به هر حال خیلی از خودم بدم آمد ولی بر خلاف انتظار من، وقتی وی
دهان باز کرد مثل اینکه آب یخ روی آتش ناراحتی درونم ریخت، چنان اظهار حمد و
ستایش کرد و چنان با نشاط و روحیه ابراز سرور کرد که گویا از هر جهت غرق
در نعمت است من با شنیدن صحبت های او آرام گرفتم و ناراحتی ام بر طرف
گردید. »
7. برکت و عظمت ولایت علی(ع)
هم او می گوید:
«
روزی آقا در ارتباط با ولایت و عظمت آن فرمودند: در نجف یا کاظمین یکی از
آقایان قریب 10 یا 15 نفر از اهل علم را برای ناهار دعوت کرده بود ولی
فرستاده آقا اشتباهاً طلاب یک مدرسه را که قریب 60-70 نفر بودند دعوت کرده
بود. وقتی میهمانان آمده بودند وی دیده بود گذشته از این که جا برای نشستن
آنها کم است غذا نیز خیلی اندک است، بی درنگ به ذهنش خطور کرد که آیت الله
حاج شیخ فتحعلی کاظمینی را از جریان با خبر سازد.
وقتی خبر به
آقا رسیده بود فرموده بود: دست به کار نشوند تا من بیایم. تا اینکه ایشان
تشریف می آورد و می فرماید: یک پارچه سفید آب ندیده برایم بیاورید. و ظرف
برنج را وارسی کرد و سرپوش را برداشته و آن پارچه را به جای سرپوش می گذارد
و می فرماید: حال ظرفها را به من بدهید، من غذا می ریزم و شما تقسیم کنید،
و مکرر می فرموده است:
« ها علیّ (ع) خیر البشر، و من أبی فقد کفر: هشدار، که علی علیه السلام بهترین
انسانهاست، و هر کس [ولایت او] را نپذیرد[ به خدا ] کفر ورزیده است.
بحار الانوار، ج26، ص306، روایت 66 و 68 »
تا اینکه به شرافت مقام شامخ علی علیه السلام تمام میهمانان را از آن دیگ غذا داده بود و هنوز طعام دیگ به آخر نرسیده بود ».
یکی دیگر از شاگردان آقا (آقای تهرانی) این قضیه را نقل میکرد:
«
آن گونه که به یاد دارم حضرت استاد این قضیه را مکرر به این صورت نقل می
فرمودند که مرحوم حاج میرزا حسین نوری(ره)، صاحب کتاب «مستدرک الوسائل» در
سامراء به شخصی فرموده بودند که برای شب پنجشنبه و جمعه صد نفر را دعوت کن،
ولی شخص قاصد صد نفر را برای شب پنجشنبه دعوت کرده بود ( در حالی که منظور
حاجی نوری(ره) این بود که پنجاه نفر برای شب پنجشنبه، و پنجاه نفر برای شب
جمعه دعوت کند، و برای شب پنجشنبه غذای پنجاه نفر را تدارک دیده بود. )
وقتی
حاجی از جریان باخبر می شود می فرماید: سریعاً آخوند ملا فتحعلی سلطان
آبادی (ره) را که در سامراء اقامت داشته است، خبر کنید. مرحوم آخوند به محض
اطلاع از قضیه می فرماید: غذا را نکشید تا من بیایم. وقتی تشریف می آورند
می فرماید: یک پارچه آب ندیده بیاورید، پارچه را می آورند و ایشان آن را
روی ظرف غذا قرار می دهد و سه بار دست خود را روی پارچه می کشند و در هر
بار می فرمایند: « ها علی(ع) خیر البشر، من أبی فقد کفر. » و بعد می
فرمایند: حالا غذا را بکشید، غذا را می کشند و تمام مهیمانها را غذا می
دهند. »
8. ارزش کار خالصانه
باز آقای قدس می گوید:
« روزی آقا در رابطه با پاداش عمل صالح اگر چه اندک باشد، فرمود:
یکی
از علمای نجف روزی در مسیر راهش به فقیری یک درهم صدقه داد ( البته بیشتر
ازآن نداشت ) شب در خواب دید او را به باغی مجلل و دارای قصری بسیار عالی و
زیبا دعوت کرده اند که نظیر آن را کسی ندیده بود. پرسید این باغ و قصر از
آن کیست؟ گفتند: ازآن شماست تعجب کرد که من در برابر این همه تشریفات، عملی
انجام نداده ام. به او گفتند: تعجب کردی؟ گفت:آری. گفتند: تعجب نکن. این
پاداش آن یک درهم شماست. که خالصانه و با حسن عمل انجام گرفته است. »
9. ثبات قدم در دیانت
هم او می گوید:
«
روزی آقا در ارتباط با ثبات قدم در دیانت و استمرار پرهیزکاری و تقوا
فرمودند: یکی از علمای بزرگ و اهل معنی شخصی را در صحن مبارک حضرت امیر
علیه السلام دید که از نهایت تواضع و ادب و ذلت در برابر مقام شامخ ولایت
مولی الموحدین ایستاده و چنان سر به زیر و افتاده و خاضع بود که گویی با سر
راه می رود. آن عالم عابد ربانی پیش آن مرد شریف و بزرگوار که عمرش از
هفتاد به بالا بود رفت و از وضع حال و کیفیت زندگی او جویا شد. آن مرد شریف
فرمود: از زمانی که پا به تکلیف گذاشتم تاکنون از روی عمد و دانسته گناه
نکرده ام. البته آن طور مواظبت و دقت و مراقبت این گونه نتیجه را دارد. »
10. توجه امام زمان (عج) به شیعیان واقعی
و نیز می گوید:
«
روزی آقا فرمودند: دکتری متدین اهل ولایت و شیعه مدتی در صدد پیدا کردن
یاران حضرت حجت علیه السلام می گشت حتی می خواست اسامی آنها را بداند. روزی
در مطب خود که در خانه اش قرار داشت تنها نشسته بود، شخصی وارد شد و سلام
کرد و نشست و فرمود: حضرت آقا، یاران حضرت حجت علیه السلام عبارتند از... و
شروع کرد به شمردن نامهای آنان و تند تند همه را نام برد و نام یکی نیز «
بهرام » بود. به هر حال در طول چند دقیقه همه سیصد و سیزده نفر را شمرد و
گفت: اینها یاران مهدی (عج) می باشند و بلند شد و خداحافظی کرد و رفت.
دکتر
می گوید: او که رفت من تازه به خودم آمدم که این چه کسی بود؟ و آیا من
خواب بودم یا بیدار؟ از همسرم که در اتاق مجاور بود پرسیدم: آیا کسی با من
کاری داشت و پیش من کسی آمد؟ گفت: آقایی آمد و تند تند حرف می زد. دکتر می
گوید: تازه فهمیدم که من خواب نبودم و او از افراد معمولی نبود. »
11. توجه تام به حضرت حقّ
باز می گوید:
«
روزی آقا فرمود: در نجف رسم بود که طلاب در ایام زیارتی، دسته دسته و
بسیاری از اوقات با پای پیاده برای زیارت عتبات عالیات می رفتند و شب را در
بین راه به جهت خواندن نماز شب توقف و هر یک در گوشه ای مشغول نماز شب می
شدند.
در یکی از سفرها آقای روحانی پیر مردی که
همراه آنها بود بیشتر فاصله گرفت و مشغول نماز شب شد، ناگهان آقایان غرش و
نعره شیری را از نزدیک شنیدند و در صدد بر آمدند که چه بکنند. دیدند شیر به
سوی آن پیرمرد می رود، گفتند: « إنا لله و إنا إلیه راجعون » هیچ کاری نمی
توانستند انجام بدهند، شیر رفت و رفت و رفت تا چند قدمی آن آقا ایستاد،
آقا هم ظاهراً در رکعت وتر بود، شیر چند دقیقه کنار آقا ایستاد و آقا را
نگاه می کرد، آقا هم مانند مجسمه ایستاده بود و هیچ تکان نمی خورد، بعد از
دقایقی شیر حرکت کرد و رفت.
چون قدری دور شد
آقایان دوان دوان به خدمت آقا رفتند و بعد از تمام شدن نماز وتر به او
گفتند: آقا! از شیر نترسیدی؟ شگفت اینکه پا به فرار نگذاشتی، أحسنت! عجب دل
قوی و با جرئتی داری؟ آقا فرمود: بله من ترسیدم، خیلی هم ترسیدم اما دیدم
با فرار کردن از چنگال او نجات نمی یابم، لذا به خود گفتم که پس چه بهتر
حال که باید طعمه شیر شوم، در حال مناجات و راز و نیاز با قاضی الحاجات
باشم. و با این حال خوب از دنیا بروم. »
حجة الاسلام و المسلمین آقای تهرانی یکی از شاگردان آقا جریان فوق را به صورت ذیل از آیت الله بهجت نقل میکند:
«
حضرت استاد این قضیه را مکرر به این صورت نقل می فرمودند که در نجف معروف
شده بود که فلان آقا از شیر نمی ترسد و در بیابان شیر را دیده نترسیده است.
از
خود آقا در این باره سؤال می کنند می فرماید: نه، من نیز خیلی از شیر می
ترسم، ولی وقتی در بیابان مشغول نماز بودم ناگهان شیری از بالای کوه به سوی
من سرازیر شد، با خود گفتم: بهتر است اینک که قدرت بر رهایی از شیر را
ندارم فکر فرار را کنار گذارم و همچنان به نماز مشغول شوم، و چه بهتر که
مرا در حال نماز بدرد، لذا از نماز دست بر نداشتم و هیچ عکس العملی از خود
نشان ندادم، تا اینکه شیر نزدیک من آمد و دید من کاری نمی کنم، دورادور من
گشت و رفت. »
12. توجه حضرت زهرا علیها السلام به فرزندان خود
همچنین آقای قدس می گوید:
«
روزی آقا فرمودند یکی از ثروتمندان رشت که در نجف اشرف ساکن بود دختر خود
را به ازدواج یک روحانی سید که خیلی فقیر بود در آورد، از آنجایی که خانم
در خانواده ثروتمند بزرگ شده بود به هیچ وجه حوصله غذا درست کردن برای آقا
را نداشت. شبی حضرت فاطمه زهرا علیها السلام را در خواب دید، حضرت به او
فرمود: دخترم، چرا با پسرم خوشرفتاری نداری و برای او غذا درست نمی کنی؟ وی
در خواب جواب داد که من حال غذا درست کردن برای این آقا را ندارم. حضرت
اصرار کردند و او همان جمله را تکرار کرد.
تا
اینکه حضرت زهرا علیها السلام فرمودند: شما فقط مواد لازم خورشت را آماده
بکن و داخل قابلمه بریز و روی چراغ بگذار، لازم نیست که دستکاری کنی.
در
این هنگام از خواب بیدار شد و تعجب کرد، بعد به عنوان امتحان همان کار را
انجام داد، وقت ظهر یا شام وقتی سرپوش را از قابلمه برداشت دید غذا آماده
است و عطر خورشت خانه را معطر کرد. وی همواره به این صورت غذا می پخت و حتی
روزی مهمان داشتند مهمان گفت من در طول عمرم اینطور غذا نخورده ام.
تعجب اینکه آن خانم با اینکه این کرامت را بارها می دید، باز حوصله درست کردن غذا را نداشت. »
13. حیات اولیای خدا
هم او می گوید:
«
روزی آقا فرمود: جنازه یکی از مردان پاک را ( به نظرم فرمودند: گیلانی
بود.) به نجف می بردند، یک نفر قرآن خوان هم اجاره کرده بودند که تا مقصد
همراه جنازه برود و قرآن بخواند، شبی از شبها همه از خستگی به خواب می روند
و قاری مشغول خواندن سوره مبارکه «یس» می شود و هنگام قرائت آیه کریمه (
ألم أعهد إلیکم یا بن آدم ) لفظ «اعهد» را آنطور که باید ادا نمی کند و چند
بار آن را تکرار می کند، ناگهان از داخل تابوت می شنود که آن مرد خدا دو
یا سه بار با بیانی شیرین و با تجوید درست و قرائت این کلمه را ادا می کند.
رعشه بر بدن مرد قاری می افتد که آدم مرده آن هم چند روز از فوتش گذشته
چگونه شنید که من در اداء آیه کریمه مانده ام و با بهترین طریق قرائت و
تجوید آن را به من یاد می دهد. روحش شاد! »
حجة السلام والمسلمین آقای تهرانی یکی از شاگردان آقا جریان فوق را به صورت ذیل نگاشته است:
«
آن گونه که یاد دارم حضرت استاد این قضیه را مکرر به این صورت نقل می
کردند، که جنازه یکی از بزرگان را به نجف می بردند، یکی از همراهان می
گوید: در بین راه به منزل رسیدیم، و جنازه را در کاروانسرای کثیفی گذاشتند،
من دیدم که آنجا مناسب جنازه آن آقا نیست و شاید بی احترامی به او محسوب
شود، لذا جنازه را از آنجا به جای دیگر انتقال دادم، و بالای سر جنازه
نشستم و مشغول شدم به قرائت قرآن و سوره «یس» به آیه « ألم أعهد» که رسیدم،
چون عرب نیستم و بین «همزه» و «عین» خوب تمیز نمی دهم آن کلمه را تند
خواندم، ناگهان شنیدم که جنازه دوبار با صدای بلند آن کلمه را با عربیت و
تمییز بین «همزه» و «عین» ادا نمود.
و نیز آقای قدس می گوید:
«
روزی آقا فرمودند:« در زمان قاجار آقایی در یکی از مدارس علمیه تهران حجره
داشت و معروف بود به کرامت داشتن، ولی مقید بود چیزی از او ظهور و بروز
نکند، در میان طلاب زمزمه می افتد که آقا موت ارادی دارد( یعنی هر وقت
بخواهد، می تواند اختیاراً قالب تهی کند، ) روزی عده ای جمع شدند و خدمت
آقا رسیدند و گفتند: آقا، ما امروز آمده ایم تا از شما کرامتی ببینیم و هر
چه عذر آورد قبول نکردند، ناچار راضی شد ( خوب یادم نیست که تعهد گرفت که
تا زنده ام به کسی اظهار نکنید، یا نگرفت ) و فرمود: من می خوابم، شما مرا
صدا نزنید و کاری به من نداشته باشید.
رو به قبله
خوابید و شهادتین را گفت و آنها دیدند که آقا مُرد. وی را این رو آن رو
کردند و دیدند که واقعاً مرده است، برای اطمینان چند جای زیر پای آقا را با
کبریت سوزاندند و دیدند که واقعاً جان داده است.
پس از مدتی آقا نفسی کشید و نشست. همین که نشست فرمود: به شما نگفتم با من کاری نداشته باشید، چرا مرا از راه رفتن باز می داشتید؟ »
14. تهذیب نفس، شرط درک خدمت امام زمان (عج)
حجة السلام قدس می گوید:
«
روزی آقا فرمودند: در تهران استاد روحانیی بود که لُمعَتین را تدریس می
کرد، مطلع شد که گاهی از یکی از طلاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی
نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.
روزی
چاقوی استاد ( در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی
کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه
داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچه
هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود،
مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز تمام نمی
شود.
روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:
«
آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید،
بچه ها چه گناهی دارند. » آقا یادش می آید و تعجب می کند که آن طلبه چگونه
از آن اطلاع داشته است.
از
اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او
می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای
عزیز، مسلم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام
زمان(عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و
شاگرد ناچار می شود جریان تشرف خود خدمت آقا را به او بگوید. استاد می
گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر
صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرف به حقیر بدهند.
مدتی
می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند
جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدت،
صبر آقا تمام میشود و روزی به وی می گوید: آقای عزیز، از عرض پیام من خبری
نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می کند. آقا می گوید:
عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی (
و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین )
آن طلبه با
نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت
ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم. »
15. نتیجه توسل به امام رضا (ع)
باز آقای قدس می گوید:
«
روزی آقا فرمودند: یکی از علمای نجف اشرف به جهت بیماری به تهران می آید و
بعد از مراجعه به پزشک و تشکیل کمیسیون پزشکی بنابر آن می شود که آقا از
ناحیه مغز عمل جراحی شود، آقا خیلی وحشت زده شده و سخت ناراحت می شود و
اجازه می گیرد به مشهد مقدس مسافرت نماید.
پس از
تشرف و توسل شبی در خواب می بیند آقای بزرگواری نزد ایشان می آید و می
فرماید: چرا اینقدر ناراحت هستید صلاح دیده شد که عمل نشوید و با دارو
معالجه شوید. از خواب بیدار می شود و می گوید: نتیجه گرفتم، به تهران
برویم. به تهران می آیند، پس از مراجعه مجدد به پزشک، رئیس کمیسیون طبی آقا
به او می گوید: ناراحت نباشید صلاح دیده شد که عمل جراحی انجام نشود، با
دارو معالجه می کنیم.
با تطبیق این گفتار در خواب و بیداری بر یقین او می افزاید و با توسل به ثامن الحجج علیهم السلام معالجه نموده و شفا می یابد. »
16. زیارت واقعی
همچنین وی می گوید
«
روزی آقا فرمودند: در منطقه جاسب قم گروهی از کشاورزان در زمان گذشته با
شتر و قاطر به زیارت حضرت ثامن الحجج علیهم السلام مشرف می شوند و هنگام
مراجعت و وارد شدن در محدوده جاسب پیرمردی از اهل محل را می بیند که در
گرمای روز کوله باری از علف به دوش کشیده و با مشقت بسیار به خانه می رود،
مسافرین مشهد مقدس که او را می بینند زبان به شماتت و سرزنش می گشایند که:
پیرمرد، زحمت دنیا را ول کن نیستی، آخر بیا تو هم لااقل یک بار به مشهد
مقدس سفر کن. و این سخن را تکرار و او را بسیار توبیخ می کنند.
پیرمرد
خسته و پاک دل زبان می گشاید و می گوید: شما که به زیارت آقا رفتید و به
آقا سلام دادید، جواب گرفتید یا نه؟ می گویند: پیرمرد، این چه حرفی است که
می زنی مگر آقا زنده است سلام ما را جواب بدهد؟!
پیرمرد می گوید: عزیزان، امام که زنده و مرده ندارد، ما را می بیند و سخنان ما را می شنود، زیارت که یک طرفه نمی شود.
آنان
می گویند: آیا تو این عُرضه را داری؟ وی می گوید: آری، و از همان جا رو به
سمت مشهد مقدس می کند و می گوید:« ألسلام علیک یا امام هشتم » و همه با
کمال صراحت می شنوند که به آن پیرمرد به نام خطاب می شود که: علیکم السلام
آقای فلانی »
و بدین ترتیب زائرین همگی خجالت کشیده و پشیمان می شوند که چرا سبب دلشکستگی این مرد نورانی شدند. »
17. قناعت شیخ انصاری( قدس سره )
و نیز می گوید:
«
روزی آقا در رابطه با قناعت شیخ انصاری ( اعلی الله مقامه ) فرمود: ما در
ماجده و والده مکرمه شیخ و نوه دختری اش با ایشان زندگی می کردند، روزی شیخ
بچه دخترش را تعقیب می کند. که با عصا تأدیب کند، بچه خود را به دامن مادر
بزرگ می اندازد، مادر شیخ می پرسد: بچه چه کار کرده؟ شیخ می فرماید: نان
تازه به او داده ایم و گریه و لجاجت می کند که خورش لازم دارد، مگر نان
تازه هم خورش می خواهد؟ »
18. مشاهده انوار آیات قرآن
آیت الله تهرانی می نویسد:
«
حضرت آیت الله العظمی بهجت فرمودند: در زمان جوانی ما، مرد نابینایی بود
که قرآن را باز می کرد و هر آیه ای را که می خواستند نشان می داد و انگشت
خود را کنار آیه مورد نظر قرار می داد، من نیز در زمان جوانی روزی خواستم
با او شوخی کرده و سر به سر او گذارده باشم گفتم: فلان آیه کجاست؟ قرآن را
باز کرد و انگشت خود را روی آیه گذاشت. من گفتم: نه اینطور نیست، اینجا آیه
دیگری است. به من گفت: مگر کوری نمی‌بینی؟! »
19. اهمیت تربیت طلاب
آیت الله سید موسی شبیری زنجانی می گوید:
«
آقای بهجت نقل می کردند: زمانی که آقا شیخ محمود حلی به نجف آمدند ما برای
دیدن ایشان خدمتشان رسیدیم و ایشان نیز برای بازدید به خانه ما آمدند،
وقتی آیت الله خوئی شنیدند که آقا شیخ محمود به منزل ما می آیند برای دیدار
ایشان تشریف آوردند تا به اصطلاح دید دیگری ( از نظر معنوی ) به ایشان
کنند. آقا شیخ محمود یک ساعت تأخیر کردند و آقای خوئی منتظر نشستند تا
اینکه تشریف آوردند. آقای خوئی فرمودند: من دلم می خواست مقداری از آقا
حسنعلی نخودکی اصفهانی تعریف کنید، تا وقتی ما می خواهیم برای اثبات عالم
ماوراء دلیل بیاوریم، تنها از آیات و روایات استفاده نکنیم بلکه از حالات
یک شخص هم در این مورد استفاده کنیم.
آقا شیخ
محمود فرمودند: آقا شیخ حسنعلی مختصرات داشت ( یعنی مختصری از مطالب و
عوالم را داشتند )، و اگر شما به همین کارتان ( تربیت طلاب ) توجه کنید
بیشتر می توانید به اسلام خدمت کنید، تازه آقا شیخ حسنعلی مرید یکی از
شماها بود. که آقای بهجت می فرمودند: منظورشان آقای بروجردی بود. »
20. اندیشه ای که بهتر از عبادت یک سال است
آقای قدس می گوید:
«
روزی آقا می فرمود: یکی از علمای بزرگ نجف اشرف هنگام سحر و وقت نماز شب
پسر نوجوانش را که در اطاق آقا خوابیده بود صدا زد و گفت: برخیز و چند رکعت
نماز شب بخوان. پسر پاسخ داد: چشم.
آقا مشغول
نماز شد و چند رکعت نماز خواند. ولی آقا زاده بر نخاست. مجدداً آقا او را
صدا زد که: پسرم، پا شو چند رکعت نماز بخوان. باز پسر گفت: چشم.
آقا
مشغول نماز شد ولی دید فرزندش از رختخواب بر نمی خیزد، برای بار سوم او را
صدا زد. پسر گفت: حاج آقا، من دارم فکر می کنم، همان فکری که درباره آن در
روایت آمده است که: امام صادق علیه السلام می فرماید:
« تفکر ساعة خیر من عباده سنه: یک ساعت تفکر بهتر از یک سال عبادت است. »
آیت
الله العظمی بهجت فرمودند: آقا پرخاش کرد و فرمود: ... و خود آیت الله
بهجت کلمه را بر زبان جاری نکرد، ولی ما همه فهمیدیم که آن بزرگ مرد فرموده
بود: پدر سوخته، آن فکری از عبادت یک یا شصت سال بهتر است که انسان را به
خواندن نماز شب وادارد، نه اینکه انسان وقت نماز شب دراز بکشد و فکر بکند و
به این بهانه از خواندن آن شانه خالی کند. »
21. توفیق مصونیت از گناه پیش از بلوغ
نیز می گوید:
«
روزی آیت الله بهجت در رابطه با اینکه نیکان و بزرگان حتی پیش از بلوغشان
هم مرتکب کارهای ناشایست نمی شدند، فرمود: یکی از اعاظم نجف می فرمود: من
در دوران بچگی هرگاه می خواستم کاری را که برای افراد مکلف حرام است، انجام
بدهم بی درنگ مانعی پیش می آمد و مرا از انجام دادن آن کار جلوگیری می
کرد. من در زمان کوچکی خودم کاملاً مصون و محفوظ بودم، به طور قهری نه
اختیاری.»
22. تأثیر نماز وحشت در گشایش کار اموات
همچنین می گوید:
«
روزی آیت الله بهجت پیرامون تأثیر عمل نیک و قبول شدن عمل خالص فرمودند:
مرحوم آیت الله حاج شیخ فتحعلی کاظمینی ( از آیات عظام و جامع فقه و اصول و
عرفان) که در حرم کاظمین علیهماالسلام تدریس می کرد، خیلی از اوقات در
اثنای درس ایشان میت می آوردند و دفن می کردند و رسم آقا هم این بود شبها
نماز وحشت برای آنان می خواند یکی از بزرگان کاظمین شبی یکی از بستگان خود
را در خواب می بیند و از حال او می پرسد وی می گوید: وضعم خراب بود، نماز
آقا به دادم رسید و موجب گشایش کار من شد. »
23. نقش مقتضیات در نحوه زندگی بزرگان
هم او می گوید:
«
روزی آقا فرمود: چند نفر از بازاریان تهران به نجف مشرف شدند و جهت پرداخت
خمس اموال خود خدمت شیخ انصاری(قدس سره) رسیدند، وقتی وضع ساده خانه و بی
آلایش شیخ را دیدند، آهسته به یکدیگر می گفتند: این است معنی پیشوا و
مقتدا. یعنی علی گونه زیستن، نه مانند ملا علی کنی با خانه بیرونی و
اندرونی و با تشکیلات و تشریفات آن چنانی. »
شیخ
در حال نوشتن بود، و کاملاً به سخنان آنان توجه داشت، نخست کلمه خیلی زننده
ای به آنها گفت، سپس فرمود: چه می گویید؟ من با چند نفر طلبه سروکار دارم و
نیازی به تشریفات بیش از این ندارم، اما آخوند ملا علی کنی با امثال
ناصرالدین شاه سر و کار دارد. اگر آن گونه نباشد ناصرالدین شاه به خانه اش
نمی رود، آخوند ملا علی این کارها را برای حمایت از دین انجام می دهد. »..
www.shafaqna.com