رد دلایل اهل سنت در برتری خلفا نسبت با امیرالمؤمنین علی (ع)

رد دلایل اهل سنت در برتری خلفا نسبت با امیرالمؤمنین علی (ع)

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺳﺘﺪﻻﻻﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻼ ﻓﺼﻞ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻛﺎﻓﻰ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺣﺠﺖ ﻭ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻗﺒﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺩ ﭘﺎﺭﻩ‏ﺍﻯ ﺍﺯ ﺩﻻﺋﻞ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻛﻪ ﺳﺴﺖ‏ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﺭ ﻋﻨﻜﺒﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﺎﻟﺒﺎﻥ ﺣﻖ ﺭﻭﺷﻦ ﮔﺮﺩﺩ.

ﺩﻟﻴﻞ ﻳﻜم ﭽﻮﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺮﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻫﺠﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺍﻭ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻏﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻟﺬﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺩﻟﻴﻞ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ.

ﺭﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻮق ﺎﻭﻻ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻳﻜﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﺜﺒﻮﺕ ﺭﺳﻴﺪ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻣﻨﺸﺄ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﺍﺑﻼﻍ ﮔﺮﺩﺩ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻳﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻭ ﺍﺑﻼﻍ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺛﺎﻧﻴﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺎ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻃﺒﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﻗﺒﻠﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺒﺮﻯ ﺩﺭ ﺟﺰﺀ ﺳﻴﻢ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺯ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻃﻼﻋﻰ ﻧﺪﺍﺷﺖ .

ﺛﺎﻟﺜﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﺎﻓﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺑﺎﺏ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻤﻮﺭﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻳﺎ ﺻﺎﺣﺒﻰ ﺍﻟﺴﺠﻦ ﺀﺍﺭﺑﺎﺏ ﻣﺘﻔﺮﻗﻮﻥ ﺧﻴﺮ ﺍﻡ ﺍﻟﻠﻪ‏ﺍﻟﻮﺍﺣﺪ ﺍﻟﻘﻬﺎﺭ؟ (1) ﺍﻯ ﺩﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ ﻣﺘﻔﺮﻕ (ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺋﻠﻴﺪ) ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﻳﻜﺘﺎﻯ ﻗﺎﻫﺮ؟) ﭘﺲ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻀﺎﺩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻳﺎﺭ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺷﻮﻧﺪ.
  
ﺭﺍﺑﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﺬﻣﺖ ﻭ ﻃﻌﻦ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﻭ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ:ﻓﻘﺪ ﻧﺼﺮﻩ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺫ ﺍﺧﺮﺟﻪ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻛﻔﺮﻭﺍ ﺛﺎﻧﻰ ﺍﺛﻨﻴﻦ ﺍﺫ ﻫﻤﺎ ﻓﻰ ﺍﻟﻐﺎﺭ ﺍﺫ ﻳﻘﻮﻝ ﻟﺼﺎﺣﺒﻪ ﻻ ﺗﺤﺰﻥ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻌﻨﺎ (2) ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ (ﺍﺯ ﻣﻜﻪ) ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻳﺎﺭﻯ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﻦ (ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ) ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮﻓﻴﻖ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺧﻮﺩ (ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻣﺸﺮﻛﻴﻦ ﻣﻜﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺑﻮﺩ) ﮔﻔﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎﺵ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.

ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻳﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﻭ ﻣﺮﺍﻓﻘﺖ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﺠﺰ ﻭ ﺑﻴﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﻣﻴﺪﺍﺩ.ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺳﺆﺍﻟﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻰ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻴﺸﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺻﺮﻓﺎ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ؟

ﺍﮔﺮ ﺣﺰﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻚ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺍﻭ ﺩﻻﻟﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺰ ﺩﻟﻰ ﻭ ﺗﺮﺳﻮﺋﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺒﻦ ﻭ ﺿﻌﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺎﺭ ﻣﺨﻮﻑ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺍﺭﺯﺷﻰ ﺑﻤﺼﺎﺣﺒﺖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺁﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻓﺎﻧﺰﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻜﻴﻨﺘﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺍﻳﺪﻩ ﺑﺠﻨﻮﺩ ﻟﻢ ﺗﺮﻭﻫﺎ.ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺵ ﻧﺎﺯﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻬﺎﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﻳﺪﻩ‏ﺍﻳﺪ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻧﻤﻮﺩ.ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻟﺶ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﺂﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﮕﻮﺋﻴﻢ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺁﻳﻪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﺸﮕﺮﻫﺎﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺆﻳﺪ ﺑﻠﺸﮕﺮﻫﺎﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺰﻭﻝ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺁﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻓﻘﺪ ﻧﺼﺮﻩ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﻜﻪ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﺼﺮﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﻧﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ.

ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺑﺂﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻮﺭﻩ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﻧﺰﻭﻝ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺛﻢ ﺍﻧﺰﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻜﻴﻨﺘﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (3) ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﻜﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﻓﺮﻣﻮﺩ.) ﭘﺲ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﮔﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻣﻔﺎﺩ ﺁﻥ ﺁﻳﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺯﻝ ﻣﻴﮕﺸﺖ:

ﻓﺎﻧﺰﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻜﻴﻨﺘﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺻﺎﺣﺒﻪ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺎﻧﺰﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻜﻴﻨﺘﻪ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﻭ ﺍﻳﺪﻫﻤﺎ...ﻭﻟﻰ ﻣﻰ‏ﺑﻴﻨﻴﻢ ﺿﻤﻴﺮ ﺗﺜﻨﻴﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﺳﻜﻴﻨﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ،ﻭ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻟﺸﮕﺮﻫﺎﻯ ﻏﻴﺒﻰ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺳﻨﻰ ﻣﻰ‏ﭘﺮﺳﻴﻢ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ‏ﺍﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺭﺍ ﻣﻼﻙ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺠﺮﺕ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮ ﺁﺷﻮﺏ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﻣﺮﮒ ﺣﺘﻤﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺵ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻴﺘﻮﺗﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﮕﻔﺘﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺎﻣﻪ ﺁﻳﻪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﻣﻦ ﻳﺸﺮﻯ ﻧﻔﺴﻪ ﺍﺑﺘﻐﺎﺀ ﻣﺮﺿﺎﺓ ﺍﻟﻠﻪ (4) ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﮔﺸﺖ.ﻓﺘﺪﺑﺮﻭﺍ ﻳﺎ ﺍﻭﻟﻰ ﺍﻻﺑﺼﺎﺭ!

ﺩﻟﻴﻞ ﺩﻭﻣـﻤﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﻣﻨﺰﻝ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺴﺘﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻤﺴﺠﺪﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖ ﭘﻴﺸﻮﺍﺋﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﺤﺮﺯ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﻤﻮﺩ!

ﺭﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻮﻗـﺎﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺧﻼﻓﺖ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‏ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻭ ﻋﺘﺎﺏ ﺑﻦ ﺍﺳﻴﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻓﺘﺢ ﻣﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻋﺸﺎﺀ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﭘﻴﺸﻨﻤﺎﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺭﺍﺩﻉ ﻭ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﻔﺘﺮﻳﻦ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‏ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻛﻪ ﺑﻼﻝ ﺍﺫﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻤﺆﺫﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﭙﺪﺭﻡ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺎﻝ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟

ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﻤﺆﺫﻥ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ ﺧﻼﻓﺖ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﻌﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻭ ﻓﻀﻞ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻤﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﺍﻭﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺧﻴﺮ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺗﺴﻨﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻗﺼﺎﺋﺪ ﺳﺒﻌﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻮﻳﺪ:

ﻭ ﻻ ﻛﺎﻥ ﻣﻌﺰﻭﻻ ﻏﺪﺍﺓ ﺑﺮﺍﺋﺔ
ﻭ ﻻ ﻋﻦ ﺻﻠﻮﺓ ﺍﻡ ﻓﻴﻬﺎ ﻣﺆﺧﺮﺍ (5) .

ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺜﻞ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﻥ ﺳﻮﺭﻩ ﺑﺮﺍﺋﺖ ﻣﻌﺰﻭﻝ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺁﻧﺮﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ.

ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺘﻰ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺸﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺎﻝ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﻧﻤﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺑﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩ.

ﺩﻟﻴﻞ ﺳﻴﻤـﻤﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻗﺘﺪﻭﺍ ﺑﺎﻟﻠﺬﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﻌﺪﻯ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ.ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ (ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ) ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﻨﻴﺪ!

ﺭﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﻓﻮﻗـﺎﮔﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﻻ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﻻﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟ﻣﮕﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻫﻢ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻫﻢ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺷﻮﻧﺪ؟ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﻦ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﭘﺲ ﻏﻮﻏﺎﻯ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﺳﻢ ﺷﻮﺭﺍ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﭼﻪ ﺻﻴﻐﻪ‏ﺍﻯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺮﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻴﺮﺩ؟ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻐﺮﻧﺠﺘﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﻣﻘﺘﺪﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:ﺍﻥ ﺍﺻﺤﺎﺑﻰ ﻛﺎﻟﻨﺠﻮﻡ ﺑﺎﻳﻬﻢ ﺍﻗﺘﺪﻳﺘﻢ ﺍﻫﺘﺪﻳﺘﻢ.ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻰ‏ﻳﺎﺑﻴﺪ.

ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻟﺰﻭﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﮕﻰ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺍﺻﻼ ﻣﺄﻣﻮﻣﻰ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺟﻰ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺸﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ،ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ،ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ﻓﺴﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺟﻌﻠﻰ ﺑﻘﺪﺭﻯ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺠﻌﻮﻝ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺭﺍﻭﻳﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻭ ﻛﺬﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ.

ﺩﻻﺋﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻤﺎﺵ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺧﻠﻔﺎﺀ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺁﻧﻬﺎﺑﺎﻋﺚ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﻃﻨﺎﺏ ﻛﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺍﻟﺮﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻛﻼﻡ ﻭ ﻓﻘﻬﺎﻯ ﻋﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻼﻓﺖ ﻭ ﻭﻻﻳﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﺘﻤﺎﻡ ﺩﻻﺋﻞ ﺳﺴﺖ ﻭ ﺑﻰ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺰﻳﺪ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺨﻼﺻﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺫﻳﻼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﻛﺎﻣﻼ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﮔﺮﺩﺩ .

ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻋﺎﻣﻪ:

ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺭﺍ ﺷﻴﺦ ﺻﺪﻭﻕ ﺩﺭ ﻋﻴﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﻭ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺭﺑﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻘﺪ ﺍﻟﻔﺮﻳﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺑﻦ ﺣﻤﺎﺩ ﮔﻔﺖ ﻳﺤﻴﻰ ﺑﻦ ﺍﻛﺜﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺒﺮﻡ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺻﻨﻒ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺩﻡ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:

ﺍﻯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻡ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻭﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻴﺪﺍﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﺩﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺁﻧﺮﺍ ﺭﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﺿﻤﻨﺎ ﺣﺸﻤﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻬﻴﭽﻮﺟﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﻖ ﮔﻮﺋﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺗﻘﻮﻯ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺑﺤﻖ ﮔﻮﺋﻴﺪ.

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﻨﻢ.ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ.ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺋﻰ ﺑﺨﻄﺎ ﺭﻓﺖ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ ﭘﺲ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮﻯ ﺑﺴﺨﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:

ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻣﺎ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺭﻭﺍﻳﺘﻰ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ (ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ) ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﻨﻨﺪ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺎﺩﻳﺚ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻴﺴﺖ‏ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ،ﻳﺎ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻌﻠﻰ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻌﻀﻰ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ.

ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻧﺎﺷﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻧﺎﻗﺾ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﻳﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻻﺯﻡ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﺑﻄﻼﻥ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻛﻬﻨﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻄﻬﺮﻩ،ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ‏ﺍﻯ ﻫﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻻ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺟﻌﻠﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﺠﺴﺲ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻣﻴﺂﺋﻴﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻀﻤﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ ﻣﻰ‏ﺑﻴﻨﻴﻢ ﺻﺪﻭﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺷﺨﺺ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻛﻪ ﺍﻋﻘﻞ ﻋﻘﻼﺀ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺪﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﻳﻜﻮﻗﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺟﻤﻴﻊ ﺍﻟﺠﻬﺎﺕ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺗﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭﻝ ﻻﺯﻡ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺷﻌﻮﺭ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﻢ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻭﻡ ﺍﮔﺮ ﺍﻗﺘﺪﺍﺀ ﺑﻴﻜﻰ ﺷﻮﺩ ﺑﺪﻳﮕﺮﻯ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮ ﺣﻖ ﻣﻴﺒﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﻭﻟﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻗﺘﻞ ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻦ ﻧﻮﻳﺮﻩ ﻋﺰﻝ ﻛﻦ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺰﻥ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩ ﻋﻤﺮ ﻣﺘﻌﻪ ﺯﻥ ﻭ ﺣﺞ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻧﻜﺮﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭﻟﻰ ﻋﻤﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻯ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻫﻜﺬﺍ...ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﻟﻮ ﻛﻨﺖ ﻣﺘﺨﺬﺍ ﺧﻠﻴﻼ ﻻﺗﺨﺬﺕ ﺍﺑﺎ ﺑﻜﺮ ﺧﻠﻴﻼ. (ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ.) .

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻔﺮﻳﻘﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻋﻘﺪ ﺍﺧﻮﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻦ ﺗﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ،ﺣﺎﻻ ﺑﺒﻴﻦ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺣﻖ ﻭ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ؟ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺣﺪﻳﺚ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺎﻻﻯ ﻣﻨﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﻋﺎﺹ ﺭﺍ ﺍﻣﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ ﺯﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺪﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﭼﺮﺍ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮﻡ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻴﻢ ﺁﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﺪﻩ ﻛﺜﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﮕﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺣﻘﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﺎﻓﺮ ﻭ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ:ﺧﺒﺮﻯ ﺑﻤﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺩﻭ ﺁﻗﺎﻯ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ!!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﻴﺮﻯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﺷﺠﻌﻴﻪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﭘﻴﺮﻯ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻋﺠﻮﺯﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﻼﻭﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻧﺎ ﺃﻧﺸﺎﻧﺎﻫﻦ ﺍﻧﺸﺎﺀ،ﻓﺠﻌﻠﻨﺎﻫﻦ ﺍﺑﻜﺎﺭﺍ،ﻋﺮﺑﺎ ﺍﺗﺮﺍﺑﺎ (6) .ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ،ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﺣﺴﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﻘﻴﻦ ﻣﺘﻔﻖ ﺑﺼﺤﺖ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺍﻟﺤﺴﻦ ﻭ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺳﻴﺪﺍ ﺷﺒﺎﺏ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺠﻨﺔ (7) .

ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻧﻤﻴﺸﺪﻡ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻣﻴﺸﺪ!!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﻛﺎﻣﻼ ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ :ﻭ ﺍﺫ ﺍﺧﺬﻧﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﻣﻴﺜﺎﻗﻬﻢ ﻭ ﻣﻨﻚ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻮﺡ ﻭ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻭ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ (8) .ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﻫﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻧﺒﻮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ‏ﺍﻳﻢ.ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻧﺒﻮﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻯ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﻣﻴﺸﺪ؟ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ ﺟﺰ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﻛﺴﻰ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻴﺎﺑﺪ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺵ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:

ﻣﺎ ﻛﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻴﻌﺬﺑﻬﻢ ﻭ ﺍﻧﺖ ﻓﻴﻬﻢ (9) .ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻣﺖ ﻫﺴﺘﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻔﺎﺩ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺮﻳﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺰﻭﻝ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺑﻔﺮﺽ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ (ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻤﺮ) ﺩﭼﺎﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﻮﻧﺪ.

ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺟﺰﻭ ﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻬﺸﺖ‏ﺍﻧﺪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﻤﺮ ﭼﺮﺍ ﺣﺬﻳﻔﻪ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰﻭ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ ﻫﺴﺘﻢ؟ﺍﮔﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﺗﺰﻛﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻘﻮﻝ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻛﻔﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻔﺮ ﻭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻴﺸﻮﻧﺪ.

ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻔﻪ ﺗﺮﺍﺯﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﺩﺭ ﻛﻔﻪ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ‏ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﭙﺲ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺠﺎﻯ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ‏ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻋﻤﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻧﺎﺋﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻭﺯﻥ ﺑﺪﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ‏ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻔﺮﺽ ﻣﺤﺎﻝ ﺻﺤﻴﺢ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻚ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ‏ﺍﻧﺪ ﺍﻳﻨﻬﻢ ﺑﺸﻬﺎﺩﺕ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻰ ﺩﺭﻭﻍ‏ﺗﺮ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻚ ﻭ ﺻﺎﻟﺤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺸﻬﺎﺩﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻭ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﺭ ﺯﻫﺪ ﻭ ﻭﺭﻉ ﻭ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ.

ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻋﺎﻣﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‏ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻳﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﺋﻰ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﻨﻤﻮﺩﻳﻢ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻛﺖ ﺩﻳﺪ ﻭﻟﻰ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﻬﺎﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮﺩ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﻰ ﻭ ﺳﺒﻘﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﺮﻭﺯﻳﻜﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﻧﺎ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺭﺷﺪ ﻭ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﺮ ﻋﻠﻰ ﺳﺒﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻨﺎ ﺑﺪﻋﻮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﺤﻜﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﻥ ﻫﻮ ﺍﻻ ﻭﺣﻰ ﻳﻮﺣﻰ ﺟﺰ ﻭﺣﻰ ﺍﻟﻬﻰ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﺣﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻨﻜﺎﺭ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﻧﻤﻰ‏ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺳﻼﻡ ﻋﻠﻰ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﻳﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻡ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺪﻋﺎﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ،ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻦ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻭﻯ ﺑﺪﻋﺎﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻤﻀﻤﻮﻥ ﺁﻳﻪ ﻓﻮﻕ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﻼﻡ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺖ ﻭﺛﻮﻕ ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺎﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﺆﻳﺪ ﻣﻦ ﻋﻨﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺎﺯ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﭼﻴﺴﺖ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺟﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﺖ ﺟﻬﺎﺩ ﻛﺴﻰ ﺑﭙﺎﻳﻪ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ‏ﻫﺎﻯ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ؟

ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﺍﮔﺮ ﻋﻠﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻢ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ!ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺘﻨﻬﺎﺋﻰ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﻳﺎ ﺑﺸﺮﻛﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺘﺪﺑﻴﺮﺍﺕ ﻭﻯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ؟ﺁﻧﺸﺨﺺ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰ‏ﺑﺮﻡ ﺑﺨﺪﺍ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻡ (10) !

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻛﻨﺎﺭﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺩﺍﺭﺩ؟ﺍﮔﺮ ﺗﺨﻠﻒ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻓﻰ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﻀﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻤﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻳﻦ ﺍﺟﺮﺍ ﻋﻈﻴﻤﺎ (11) .

ﺑﻌﺪ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺑﺎﺳﺤﺎﻕ ﺭﻭ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺳﻮﺭﻩ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻛﻦ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺳﻮﺭﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺂﻳﻪ ﻭ ﻳﻄﻌﻤﻮﻥ ﺍﻟﻄﻌﺎﻡ ﻋﻠﻰ ﺣﺒﻪ ﻣﺴﻜﻴﻨﺎ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﺍ (12) .ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺩﺭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻴﺴﺖ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﻮﻗﻌﻴﻜﻪ ﺑﻤﺴﻜﻴﻦ ﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﺍﻃﻌﺎﻡ ﻣﻴﻨﻤﻮﺩ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﻤﺎ ﻧﻄﻌﻤﻜﻢ ﻟﻮﺟﻪ ﺍﻟﻠﻪ ﻻ ﻧﺮﻳﺪ ﻣﻨﻜﻢ ﺟﺰﺍﺀ ﻭ ﻻ ﺷﻜﻮﺭﺍ (13) ؟

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺒﺮﻯ ﺑﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﻣﻰ‏ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﻭ ﺳﺮﻳﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺠﻬﺖ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻥ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺑﺎﻃﻨﻰ ﻭﻯ ﺧﺒﺮ ﻣﻴﺪﻫﺪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺁﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﻍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻮﻗﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ‏ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺖ؟ﺍﺳﺤﻖ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ .ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻗﻀﻴﻪ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻴﺴﺖ:

1ـﺪﻋﺎﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏ‏ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.

2ـﺪﻋﺎﻯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ.

3ـﺨﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻊ ﺍﻟﻮﺻﻒ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.

4ـﺨﺪﺍ ﻓﺎﺿﻞ ﻭ ﻣﻔﻀﻮﻝ ﻧﻤﻰ‏ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻴﺤﺴﺎﺏ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.

ﺍﻯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺭﺍ ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺭﻯ ﻭ ﺍﺯ ﻛﻔﺮ ﻭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻰ ﺁﻥ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻦ (14) .

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻣﺪﺗﻰ ﺳﺮ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻳﻪ ﺛﺎﻧﻰ ﺍﺛﻨﻴﻦ ﺍﺫ ﻫﻤﺎ ﻓﻰ ﺍﻟﻐﺎﺭ ﺍﺫ ﻳﻘﻮﻝ ﻟﺼﺎﺣﺒﻪ ﻻ ﺗﺤﺰﻥ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻌﻨﺎ (15) ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻫﻤﺼﺤﺒﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺑﺘﺮﺍﺷﺪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻌﺠﺐ ﺁﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﭘﺎﻳﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﺍﻃﻼﻉ ﺗﻮ ﺑﻠﻐﺖ،ﺳﺴﺖ ﻭ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺳﺖ؟ﻣﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﻜﺴﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺩﻳﻒ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﻳﺎ ﻫﻤﻌﻘﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺯ ﺳﻨﺦ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ؟ﻣﮕﺮ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻛﺎﻓﺮ ﺑﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﻴﺪﻫﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:

ﻗﺎﻝ ﻟﻪ ﺻﺎﺣﺒﻪ ﻭ ﻫﻮ ﻳﺤﺎﻭﺭﻩ ﺍﻛﻔﺮﺕ ﺑﺎﻟﺬﻯ ﺧﻠﻘﻚ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﺏ (16) ﻣﺼﺎﺣﺐ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺤﺎﻭﺭﻩ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻛﺎﻓﺮ ﺷﺪﻯ ﺑﺂﻧﻜﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺁﻓﺮﻳﺪ؟)

ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻟﺪﺍﺭﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‏ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺣﺰﻥ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﺪﻭ ﻣﻌﺼﻴﺖ؟

ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ؟ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺑﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻮﺩ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻭ ﻳﻮﻡ ﺣﻨﻴﻦ ﺍﺫ ﺍﻋﺠﺒﺘﻜﻢ ﻛﺜﺮﺗﻜﻢ ﻓﻠﻢ ﺗﻐﻦ ﻋﻨﻜﻢ ﺷﻴﺌﺎ ﻭ ﺿﺎﻗﺖ ﻋﻠﻴﻜﻢ ﺍﻻﺭﺽ ﺑﻤﺎ ﺭﺣﺒﺖ ﺛﻢ ﻭﻟﻴﺘﻢ ﻣﺪﺑﺮﻳﻦ،ﺛﻢ ﺍﻧﺰﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻜﻴﻨﺘﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺳﻮﻟﻪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (17) .

(ﺭﻭﺯ ﺣﻨﻴﻦ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻋﺪﻩ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺧﻮﺷﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭﻟﻰ ﺁﻥ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻫﻴﭻ ﺳﻮﺩﻯ ﺑﺸﻤﺎ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭﻯ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺷﻤﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.) ﺍﻭﻻ ﻓﺮﺍﺭﻳﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ،ﺛﺎﻧﻴﺎ ﺳﻜﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺮ ﭼﻪ ﺍﺷﺨﺎﺻﻰ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ؟

ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺟﺰﻭ ﻓﺮﺍﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﻰ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻫﻢ ﻣﻬﺎﺭ ﻣﺮﻛﺐ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ؟ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩ؟ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻌﺮﻛﻪ‏ﺍﻯ ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯﻯ ﻳﻜﺘﻨﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺑﺠﻨﮕﺪ ﻭ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﻟﻬﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺶ ﺷﻮﺩ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﺴﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺑﻬﺮﻩ‏ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﺂﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﺁﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻫﺠﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﻣﻴﻞ ﻭ ﺍﺧﻼﺹ‏ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺑﺨﻄﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﺘﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩ؟

ﺑﺎﺯ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺁﻳﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﻭﻻﻳﺖ ﺭﺍ (ﻣﻦ ﻛﻨﺖ ﻣﻮﻻﻩ ﻓﻌﻠﻰ ﻣﻮﻻﻩ) ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻯ؟

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ!ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ؟

ﺍﺳﺤﻖ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﺣﺠﺔ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺯﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﻫﺸﺘﻢ ﻫﺠﺮﻯ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻣﻮﺗﻪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻣﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﻮﺗﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺠﺔ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻧﺒﻮﺩ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎﺭﺛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ؟

ﺳﭙﺲ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺍﺳﺤﺎﻕ ﺁﻳﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻨﺰﻟﺖ (ﺍﻧﺖ ﻣﻨﻰ ﺑﻤﻨﺰﻟﺔ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻰ...) ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻯ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﺒﻮﺩ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻋﻠﻰ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ؟

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺑﻮ ﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﺍﺳﺪ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺭﺍﻫﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﺁﻳﺎ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﻣﻮﺳﻰ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﻘﺎﺕ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩ ﻭﻟﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺗﺒﻮﻙ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ‏ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﺍﺯ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻮﺩ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻤﻴﻘﺎﺕ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﺑﻠﻰ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺣﺘﻰ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟ﺍﺳﺤﺎﻕ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻧﻴﺰ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻋﺪﻩ‏ﺍﻯ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ.

ﺍﺳﺤﺎﻕ ﻋﺎﺟﺰ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻘﻬﺎ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺁﻧﺎﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻐﺰ ﻭ ﺫﻫﻨﺸﺎﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻛﻼﻡ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﭘﺮﺳﺶ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ:ﺁﻳﺎ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺑﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﺸﺨﺺ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺍﺧﺘﻼﻓﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ؟

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﻣﺜﻞ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺭﻏﺒﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺑﺴﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﻛﺴﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻼﻓﺖ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺑﻴﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻥ ﻭ ﺭﺋﻴﺲ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﻮﺩﻥ.

ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﻚ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﻚ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺪ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ!

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻳﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮﻯ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺧﺘﻼﻑ ﺫﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻳﻜﻨﻮﻉ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﻭ ﻓﻜﺮﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﺍﺩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ‏ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺷﻴﻌﻪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﻮﻻ ﻭ ﻣﻘﺘﺪﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ (18) .

ﺩﻳﮕﺮﻯ ﮔﻔﺖ ﺍﻯ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻫﻤﮕﻰ ﺧﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺤﻞ ﺧﻄﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺼﻮﺭﺕ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻧﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ (ﺯﻳﺮﺍ ﺣﻜﻢ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ) ﻭ ﻧﻪ ﺳﻨﺖ (ﺯﻳﺮﺍ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩﻩ) ﭘﺲ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺳﻨﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﺟﺰ ﺑﺪﻋﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻄﺎ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺎ ﺟﺎﻯ ﻋﻔﻮ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺑﺪﻋﺖ ﺟﺎﻯ ﻋﻔﻮ ﻧﻴﺴﺖ .

ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻛﻼﻡ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺪﻋﻰ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﭼﻮﻥ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮﺍﻩ ﻭ ﺑﻴﻨﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻣﺄﻣﻮﻥ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺪﻋﻰ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺮ ﻭ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﺑﺎﻣﺎﻣﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺪﻋﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺼﺐ ﻭ ﻋﺰﻝ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻴﺪﻳﺪﻩ‏ﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻘﻴﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻰ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠﻰ ﻧﻴﺴﺖ.

ﻣﺒﺎﺣﺜﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻛﻼﻡ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻫﻤﻪ ﻋﻠﻤﺎﻯ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﻛﻼﻡ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ (19) .

ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﻌﺘﺰﻟﻰ ﺍﺑﻰ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﺑﺤﺮ ﺍﻟﺠﺎﺣﻆ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﻭ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺍﻟﺤﺪﻳﺪ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺷﻴﺨﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ‏ﺍﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﻻﺋﻠﻰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺣﻠﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ،ﻭ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻋﻴﺴﻰ ﺍﺭﺑﻠﻰ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ (ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻤﻪ) ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺍﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺫﻳﻼ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺭ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻴﻨﮕﺎﺭﻳﻢ

ﺧﻼﺻﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺟﺎﺣﻆ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﺳﻼﻡ (ﺳﻨﻰ ﻭ ﺷﻴﻌﻪ) ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺣﻠﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮﻡ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﺠﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺎﺯ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﻭﺍﻟﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻣﻮﺭﺷﺎﻥ ﻭ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﻯ ﺯﻛﻮﺓ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺴﺘﺤﻘﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺩﺍﺩ ﺣﻖ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺍﺯ ﻇﺎﻟﻢ ﻭ ﺍﻗﺎﻣﻪ ﺣﺪﻭﺩ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻛﻠﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺣﻔﻆ ﺩﻳﻦ ﻧﺎﭼﺎﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻰ ﻧﺎﭼﺎﺭﻧﺪ.

ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺠﺎﺯﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻜﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺷﺎﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻟﻰ ﻛﻨﻨﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻴﺮ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.

ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻘﺒﻮﻝ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺩﺍﻯ ﺷﻬﺎﺩﺗﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﺪﺍﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﺣﺞ ﺑﺸﺮﻁ ﺍﺳﺘﻄﺎﻋﺖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﻘﺮﺁﻥ ﻭ ﺣﺮﺍﻡ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺣﺮﺍﻡ ﺁﻥ ﻭ ﺣﻼﻝ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺣﻼﻝ ﺁﻥ.

ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻧﻴﻜﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻛﻨﺪ؟

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻰ.ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﭽﻪ ﺩﻟﻴﻞ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻭ ﺭﺑﻚ ﻳﺨﻠﻖ ﻣﺎ ﻳﺸﺎﺀ ﻭ ﻳﺨﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﻛﺎﻥ ﻟﻬﻢ ﺍﻟﺨﻴﺮﺓ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻫﻢ.ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻧﻴﻜﺎﻥ‏ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ‏ﺍﻧﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭﺍﻧﻨﺪ .ﮔﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﺩﻟﻴﻞ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ:ﺍﻥ ﺍﻛﺮﻣﻜﻢ ﻋﻨﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﺗﻘﻴﻜﻢ.

ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻰ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﻓﻀﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻤﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺑﺎﻣﻮﺍﻟﻬﻢ ﻭ ﺍﻧﻔﺴﻬﻢ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻳﻦ ﺩﺭﺟﺔ.

ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻴﻜﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻰ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺠﻬﺎﺩ ﺳﺒﻘﺖ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮﺗﺮﻧﺪ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺁﻳﻪ:ﻻ ﻳﺴﺘﻮﻯ ﻣﻨﻜﻢ ﻣﻦ ﺍﻧﻔﻖ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﻟﻔﺘﺢ ﻭ ﻗﺎﺗﻞ.

ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺣﺪﺕ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺒﻘﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩﻧﺪ.

ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻓﺮﻗﻪ‏ﺍﻯ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﻰ ﺁﻧﻬﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺗﻌﺐ ﺯﻳﺎﺩ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺏ ﻭ ﻗﺘﻠﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺁﻳﻪ ﻓﻤﻦ ﻳﻌﻤﻞ ﻣﺜﻘﺎﻝ ﺫﺭﺓ ﺧﻴﺮﺍ ﻳﺮﻩ.

ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻴﻜﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ‏ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺗﻌﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﺩ ﻓﺰﻭﻧﺘﺮ ﻭ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻴﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ. (ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ) ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﻃﺎﻟﺐ ﻭ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﺪﻭ ﺗﻦ ﺭﻧﺞ ﻭ ﺗﻌﺒﺶ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻼﺀ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻳﺶ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻓﺰﻭﻥ‏ﺗﺮ ﺑﻮﺩ؟ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻃﻌﻦ ﻭ ﺿﺮﺑﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺟﻨﮕﺶ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺟﻤﺎﻉ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻭ ﺑﺪﻻﻟﺖ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺳﻨﺖ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺘﻘﻴﻦ ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻬﺘﺮﺍﻧﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:ﺍﻋﺪﺕ ﻟﻠﻤﺘﻘﻴﻦ ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﺨﺸﻮﻥ ﺭﺑﻬﻢ ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ؟

ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻠﻤﺎﺀ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﺁﻳﻪ:ﺍﻧﻤﺎ ﻳﺨﺸﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﻋﺒﺎﺩﻩ ﺍﻟﻌﻠﻤﺎﺀ.ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﻴﺎﻧﻨﺪ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻌﺪﻝ،ﻭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ‏ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺴﻮﻯ ﺣﻖ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﻣﺘﺒﻮﻉ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ:ﻳﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺫﻭﺍ ﻋﺪﻝ ﻣﻨﻜﻢ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺼﺎﺣﺒﺎﻥ ﻋﺪﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪﻝ ﻛﻴﺴﺖ؟ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻻﻟﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﻌﺪﻝ.ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻌﺪﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺤﻖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‏ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺒﻮﻉ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻯ ﺗﻌﺎﻟﻰ :ﺍﻓﻤﻦ ﻳﻬﺪﻯ ﺍﻟﻰ ﺍﻟﺤﻖ ﺍﺣﻖ ﺍﻥ ﻳﺘﺒﻊ ﺍﻣﻦ ﻻ ﻳﻬﺪﻯ ﺍﻻ ﺍﻥ ﻳﻬﺪﻯ. (ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺴﻮﻯ ﺣﻖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺷﻮﺩ) .

ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﻨﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻭ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﺮﻗﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﻣﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺍﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﻘﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺗﻘﻰ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺧﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻟﺬﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻋﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻌﺪﻝ ﺩﻻﻟﺖ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ،ﺍﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻯ ﺣﻖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﺒﻮﻉ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﺎﺑﻊ ﻭ ﻣﺤﻜﻮﻡ . (20)

ﭘﻰ‏ﻧﻮﺷﺘﻬﺎ:

ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺎﺭ ﺩﻟﺶ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ(ﻣﺸﺮﻛﻴﻦ ﻣﻜﻪ) ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻧﻜﻨﺪ.

(11) ﺳﻮﺭﻩ ﻧﺴﺎﺀ ﺁﻳﻪ 95

(12 ﻭ 13) ﺳﻮﺭﻩ ﻫﻞ ﺍﺗﻰ ﺁﻳﻪ 8 ﻭ 9

(14) ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﺘﺐ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻗﺐ ﺍﺑﻦ ﻣﻐﺎﺯﻟﻰ ﺹ 156ـﻮ ﻳﻨﺎﺑﻴﻊ ﺍﻟﻤﻮﺩﺓ ﺹ 56 ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

(15) ﺳﻮﺭﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ 40

(16) ﺳﻮﺭﻩ ﻛﻬﻒ ﺁﻳﻪ 37

(17) ﺳﻮﺭﻩ ﺑﺮﺍﺋﺖ ﺁﻳﻪ 25 ﻭ 26

(18) ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ(ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺳﻨﻰ) ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻛﺮﺩﻩ‏ﺍﻧﺪ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.

(19) ﻋﻴﻮﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺮﺿﺎ ﺑﺎﺏ 44ـﻌﻘﺪ ﺍﻟﻔﺮﻳﺪ ﺟﻠﺪ 2 ﺹ 125

(20) ﻛﺸﻒ ﺍﻟﻐﻤﻪ ﺹ 12ـ 13