بدترین توشه آخرت چیست؟

بدترین توشه آخرت چیست؟ 

 

توشه آخرت , بهترین توشه ها توشه تقواست «(وَتَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى); و زاد و توشه تهیه کنید، و بهترین زاد و توشه، پرهیزکارى است»

بدترین توشه آخرت از دیدگاه نهج البلاغه
شرح و تفسیر حکمت ۲۲۱ نهج البلاغه با موضوع توشه آخرت را در اینجا بخوانید.

نهج البلاغه با مرور قرنها نه تنها تازگی و جذابیت خویش را حفظ کرده که فزونتر ساخته است و این اعجاز نیست مگر به سبب ویژگی هایی که در شکل و محتوا است، این امتیاز را جز در مورد قرآن نمی توان یافت که در کلام امام علی (ع) درباره قرآن آمده است:

« ظاهره انیق و باطنه عمیق، لاتفنی عجائبه و لاتنقضی غرائبه » قرآن کتابی است که ظاهری زیبا و باطنی عمیق دارد، نه شگفتی های آن پایان می‎پذیرد و نه اسرار آن منقضی می‎شود.

چگونه می توان راحت مرد؟

  چگونه می توان راحت مرد؟ 

 

پایان این دنیا، با تمام علایق و وابستگی های به آن، سرنوشت حتمی و قطعی همه ماست. در نگاه اوّل، رها کردن این همه ارتباطات و علاقه ها بسیار سخت به نظر می رسد. پس باید برای راحت شدن آن، بلکه آرامش در زمان مرگ و حتّی اشتیاق به آن، مطالبی را دانست و کارهایی را انجام داد. در این نوشتار به برخی از مهم ترین کارهایی که باعث آرامش و اطمینان در هنگام مرگ می شود نگاهی گذرا داریم.

حقیقت مرگ
اوّلین و مهم ترین عامل ترس و اضطراب، جهل است. دانستن حقیقت مرگ، خوف ابتدایی از آن را از بین می برد. از آنجا که هر کس تنها یک بار آن را تجربه می کند، تجربه ملموسی از آن نداشته و به خاطر ابهام در مورد آن، به اضطراب و نگرانی می افتد. قرآن کریم با بیانی دقیق و روان، حقیقت آن را بیان می کند؛ مثلاً می فرماید: وَ اللَّهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْیا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ فی ذلِکَ لَآیَةً لِقَوْمٍ یَسْمَعُون : و خدا از آسمان آبى فرود آورد و با آن زمین را پس از پژمردنش زنده گردانید، قطعاً در این [امر] براى مردمى که شنوایى دارند نشانه  اى است.(نحل؛ 65) معلوم می شود که مردن به معنای نیستی نیست؛ همچنانکه زمین در فصل زمستان یا در خشکسالی از بین نمی رود بلکه تنها به خاطر سرما یا بی آبی، تعدادی از استعدادها و قابلیّت هایش بروز پیدا نمی کند. دانستن این حقیقت بزرگ، کمتر از دانستن خود مرگ نیست؛ زیرا اعتقاد به از بین نرفتن، ترس ابتدایی از مرگ را به آرامش تبدیل می کند.

راهکارهای قرآنی شگفت انگیز برای رفع خشکسالی

راهکارهای قرآنی شگفت انگیز برای رفع خشکسالی

 

حجت الاسلام مرتضی عبدالکریمی کارشناس مذهبی در خصوص خشکسالی و عدم نزولات جوی گفت : خداوند در آیه 33 سوره انفال می فرمایند: وَمَا کَانَ اللَّهُ لِیعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِیهِمْ وَمَا کَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یسْتَغْفِرُونَ؛ و[لى] تا تو در میان آنان هستى خدا بر آن نیست که ایشان را عذاب کند و تا آنان طلب آمرزش مى کنند خدا عذاب ‌کننده ایشان نخواهد بود.

این کارشناس مذهبی ادامه داد: آنچه این روزها شاهد هستیم خشکسالی و عدم نزولات جوی، اما دلیل آن هر چه است ما موظفیم به دعا کردن و البته شاهد بودیم با وجود چندین نماز باران بازهم خبری نشد.به نظرم شاید هنوز واقعا از عمق وجود مطالبه نکردیم چون نیم نگاهی به شبکه لوله کشی آب داریم.
 

ثواب بعضی اذکار الهی

  ثواب بعضی اذکار الهی

 

هـشـام بن سالم و اءبى ابوب خزاز هر دو از حضرت صادق (ع ) حدیث کنند که فرمود: فـقـرا و مـسـتـمـنـدان خـدمـت رسـول خـدا (ص ) آمـدنـد و عـرضـکـردنـد: اى رسـول خـدا (ص )، هـمـانـا اغـنـیـاء و تـوانـگـران (آن انـدازه مـال ) دارنـد کـه بـنده آزاد کنند و ما نداریم ؟ (و همچنین ) دارند که حج کنند و ما نداریم ، و (نـیـز)  دارنـد چـیـزیکه صدقه دهند و ما نداریم (و هم ) دارند که چیزى بدان جهاد کنند و ما نـداریـم (و در نـتـیـجـه مـا بـواسـطـه نـدارى از ثـواب ایـن اعـمـال مـحـروم و بـى بـهره هستیم ؟) پس رسول خدا (ص ) (در پاسخشان ) فرمود:

هر که صـد بـار (((اللّه کـبـر))) بـگـویـد بهتر است از آزاد کردن صد بنده ،

و هر که صد بار (((سبحان الله ))) بگوید بهتر است از راندن صد شتر (براى قربانى کردن در حج )

و هر که خدا را صد بار حمد گوید بهتر است از فرستادن صد اسب با زین و لجام و سوار آن در راه خدا (براى جهاد)

و هر که صدبار بگوید: (((لا اله الا الله ))) در آن روز از نظر عـمل بهترین مردم است مگر (از) کسیکه زیادتر گفته باشد،

(حضرت صادق (ع )) فرمود: ایـن خـبر بگوش اغنیاء رسید آنها (آنچه پیغمبر (ص ) فرموده بود) بکار بستند، فرمود: پـس فـقـراء دوبـاره نـزد رسـول خـدا (ص ) بـاز گـشـتـنـد و عـرضـکـردنـد: اى رسـول خـدا (ص ) آنـچه فرمودید بگوش اغنیاء رسید و آنان (نیز) بکار بستند (اما اکنون هر دو ثواب را دریافت کنند؟) فرمود: این فضل خدا است بهر که خواهد دهد.

  منبع : اصول کافی ج 4 ص 267

چگونه امام حسن عسکری تشیع را در عصر استبداد حفظ کرد؟

  چگونه امام حسن عسکری تشیع را در عصر استبداد حفظ کرد؟ 

امام حسن عسکری علیه السلام در روز جمعه هشتم ربیع الثانی سال 232 هجری قمری در مدینه منوره چشم به جهان گشود و امروز مصادف با سالروز فرخنده میلاد این امام است. پدر بزرگوار آن حضرت امام هادی علیه السلام و مادر مکرمه اش بانوی عارفه ایست که به نام های «سلیل »، «حدیثه » و «سوسن » خوانده می شود. (1)

مدت امامت امام حسن عسکری علیه السلام شش سال بود که از سال 254 هجری قمری شروع و در سال 260 با شهادت آن حضرت پایان یافت. امام حسن عسکری علیه السلام در طول مدت زندگانی و به ویژه در دوران امامت خویش به واسطه مبارزه با طاغوت های زمان در تبعید و زندان و تحت نظر به سر می برد و سرانجام در هشتم ربیع الثانی سال 260 و در 28 سالگی در شهر سامراء و توسط احمد معتمد، پانزدهمین خلیفه عباسی به طرز مرموزی مسموم و به شهادت رسید. (2)

زندگی آن حضرت در دوران شش تن از خلفای ستمگر عباسی سپری شد که به ترتیب جعفر متوکل، محمد منتصر، ابوالعباس احمد مستعین، ابو عبدالله معتز، محمد مهتدی و احمد معتمد می باشد.

از آنجایی که امام عسکری علیه السلام را در محله عسکر - که محل سکونت سپاهیان ترک عباسی بود - جای داده بودند به آن حضرت عسکری می گویند.

حضرت حجة بن الحسن امام زمان علیه السلام یگانه فرزند و جانشین امام حسن عسکری علیه السلام است که بعد از آن حضرت سکاندار کشتی ولایت و امامت گردید و امروزه آفتاب وجودش در پشت پرده غیب قرار گرفته است و به اراده خداوند متعال ظهور نموده و جهان را با نور وجودش پر از عدل و داد خواهد ساخت.

در مورد امامت امام عسکری علیه السلام روایات متعددی از ائمه معصومین علیهم السلام نقل شده است که یکی از آن روایات چنین است: یحیی بن یسار قنبری می گوید: امام هادی علیه السلام چهار ماه قبل از شهادت خویش به فرزندش امام حسن عسکری علیه السلام وصیت کرد و به امامت و خلافت او اشاره نمود و در آن حال مرا به همراه عده ای از دوستان و شیعیان بر آن گواه گرفت. (3) 

تــویـی آن آیـنـه حـسـن خـداونـد کـریــم

تــویـی آن آیـنـه حـسـن خـداونـد کـریــم

هشتم ربیع‌الثانی سالروز طلوع یازدهمین ستاره هدایت، امام حسن عسکری (ع) است. آن حضرت در سال 232 هجری قمری در مدینه چشم به جهان گشود و 28 سال در دار دنیا زیست.
اخلاق و شخصیت ایشان همچون پدران بزرگوارشان نمونه بهترین اخلاق انسانی و بالاترین شخصیت آسمانی بود.
 
از دوران خردسالیِ آن جناب نقل است در روزی که کودکان شهر در حال بازی بودند ایشان در گوشه ای نشسته بود و از خشیت الهی گریان بود. رهگذری اشکهای کودکانه ایشان را دید به خیال خود پنداشت آقا زاده چون بازیچه ای ندارد گریان است. گفت: «ناراحت نباش من برایت یک اسباب بازی می ‏خرم!»
فرمود: «ما را برای بازی نیافریده اند»
مرد گفت: پس برای چه آفریده اند؟
فرمود: «برای دانش و پرستش»
مرد با تعجب پرسید: از کجا این را می گویی؟
فرمود:از کلام خدا که فرمود:«أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ أَنَّکُمْ إِلَیْنا لا تُرْجَعُونَ»[1] «آیا گمان می‏کنید که شما را بیهوده (و برای بازی) آفریده ایم و شما به ما بازگشت نمی کنید؟»

بهره ای از کلام امام (ع) 

1. «جُعِلَتِ الْخَبائِثُ فی بَیْت وَ جُعِلَ مِفْتاحُهُ الْکَذِبَ»[2]
تمام پلیدی ها در خانه ای قرار داده شده و کلید آن دروغگویی است.

2. «إِنَّ الْوُصُولَ إِلَی اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا یُدْرَکُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّیْلِ»[3]
وصول به خداوند عزّوجلّ، سفری است که جز با عبادت در شب حاصل نگردد.

4. «کَفاکَ أَدَبًا تَجَنُّبُکَ ما تَکْرَهُ مِنْ غَیْرِکَ.»[4]
در مقام ادب برای تو همین بس که آنچه برای دیگران نمی پسندی، خود، از آن دوری کنی.

---

[1].سوره مؤمنون آیه 115
[2].بحار الانوار، ج78، ص377
[3].مسند الامام العسکری، ص290
[4].مسند الامام العسکری، ص288

 

مجرمان در قیامت چه میکنند؟

مجرمان در قیامت چه میکنند؟ 

آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی در تفسیر نمونه ذیل آیات 84 تا 89 سوره مبارکه «نحل» به زمانی که تمام درها به روی بدکاران بسته می‌شود، اشاره کرده است که متن آن در ادامه می‌آید؛

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
«وَ یَوْمَ نَبْعَثُ مِنْ کُلِّ أُمَّة شَهِیداً ثُمَّ لایُؤْذَنُ لِلَّذِینَ کَفَرُوا وَ لا هُمْ یُسْتَعْتَبُونَ * وَ إِذا رَأَى الَّذِینَ ظَلَمُوا الْعَذابَ فَلایُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ * وَ إِذا رَأَى الَّذِینَ أَشْرَکُوا شُرَکاءَهُمْ قالُوا رَبَّنا هؤُلاءِ شُرَکاؤُنَا الَّذِینَ کُنّا نَدْعُوا مِنْ دُونِکَ فَأَلْقَوْا إِلَیْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّکُمْ لَکاذِبُونَ * وَ أَلْقَوْا إِلَى اللّهِ یَوْمَئِذ السَّلَمَ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ * الَّذِینَ کَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللّهِ زِدْناهُمْ عَذاباً فَوْقَ الْعَذابِ بِما کانُوا یُفْسِدُونَ * وَ یَوْمَ نَبْعَثُ فِی کُلِّ أُمَّة شَهِیداً عَلَیْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنا بِکَ شَهِیداً عَلى هؤُلاءِ وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْء وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى لِلْمُسْلِمِینَ؛

(به خاطر بیاورید) روزى را که از هر امتى گواهى (بر آنان) بر مى‌انگیزیم، سپس به آنان که کفر ورزیدند، اجازه (سخن گفتن) داده نمى‌شود و (نیز) اجازه عذرخواهى و تقاضاى عفو به آنان نمى‌دهند. و هنگامى که ظالمان عذاب را ببینند، نه به آنها تخفیف داده مى‌شود، و نه مهلت. و هنگامى که مشرکان معبودهایى را که همتاى خدا قرار دادند مى‌بینند، مى‌گویند: «پروردگارا! اینها همتایانى هستند که ما به جاى تو، آنها را مى‌خواندیم»! در این هنگام، معبودان به آنها مى‌گویند: «شما دروغگو هستید (شما هواى نفس خود را پرستش مى‌کردید)»!. و در آن روز، همگى (ناگزیر) در پیشگاه خدا تسلیم مى‌شوند، و تمام آنچه را (نسبت به خدا) دروغ مى‌بستند، گم و نابود مى‌شود. کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا باز داشتند، به خاطر فسادى که مى‌کردند، عذابى بر عذابشان مى‌افزاییم. (به یاد آورید) روزى را که از هر امتى، گواهى از خودشان بر آنها بر مى‌انگیزیم، و تو را گواه بر آنان قرار مى‌دهیم، و ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است». (نحل/ 84 تا 89)