آیا گفتار امام حسین (ع) تنها به مردم زمانش مربوط بوده؟

 آیا گفتار امام حسین (ع) تنها به مردم زمانش مربوط بوده؟

باید به این نکته توجه داشته باشیم که آیا این گفتار امام و مولای عزیزمان حسین (ع) تنها به مردم زمانش مربوط بوده و درد و رنج‌آور خود را فقط برای آنها بیان کرده و از آن‌ها خواسته که تکان بخورند و در مقام عمل به حق و دوری از باطل برآیند یا پیامی برای ما نیز هست و گویی هم اکنون مقابل ما ایستاده‌ است و با روحی افسرده و ملول می‌‌گوید: ای مدعیان محبت من، اگر راست می‌گوئید و جداً دوستدار من هستید؛ دردم را بشناسید و به دادم برسید.

«أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهی عَنْهُ»؛

آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل خودداری نمی‌شود!

درد من همین است، شما خودتان چگونه‌اید و با حق و باطل چگونه عمل می‌کنید؟ نکند در حالی که برای من بر سر و سینه می‌زنید در تمام شئون زندگی خود حق را زیر پا و باطل را روی سر بنشانید و حدود حلال و حرام خدا را رعایت نکنید؟!

به راستی ما باید شدیداً مراقب رفتار و گفتار خود باشیم و حداقل حسناتمان را به سیئات تبدیل نکنیم! ما موظفیم عزاداری امام حسین (ع) را که عبادت بسیار بزرگی است به گناه آلوده نسازیم.

بدانیم که هر عبادتی آفتی دارد و آن را بی اثر می‌کند. نماز و روزه و حج اگر با ریا انجام شوند نه تنها باطل و بی‌اثرند بلکه عنوان شرک و معصیت نیز به خود می‌گیرند. همین سینه‌زنی‌ها و تشکیل مجلس دادن‌ها و منبرها، آفات بسیاری دارند. اگر حدود را رعایت نکنیم از‌ آثار معنوی آن‌ها بی‌بهره خواهیم بود و روز جزا علاوه بر آتش حسرت و ندامت، در آتش قهر خدا خواهیم سوخت که خدا فرموده است:

«وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فی غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا یُؤْمِنُون»؛

آنها را از روز حسرت روز رستاخیز عظیم قیامت که همه چیز پایان گرفته و دیگر راه جبران و بازگشت نیست بترسان که عمر خود را در دنیا به غفلت سپری کرده و به حقیقت ایمان نیاورده‌اند.(سوره مبارکه مریم/39)

بزرگوارانی که در مسیر ارشاد و هدایت مردم شغل مقدس سخنرانی دینی یا مداحی اهل بیت (ع) را دارند بسیار سزاوارتر است که عظمت کار خود را بشناسند و از آفات این عبادت بزرگ آگاه و سخت مراقب باشند که به حریم اقدس اهل بیت (ع) اسائه‌ای ادبی نشده و هتک حرمتی نشود.

---

منبع خبرگزاری فارس:آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی