بیست و پنجم ذی الحجه روز سوره هل اتی (انسان) در شأن اهلبیت (علیهم اسلام) ؛ بر عموم شیعیان جهان مبارک باد.

بیست و پنجم ذی الحجه روز سوره هل اتی (انسان) در شأن اهلبیت (علیهم اسلام) ؛  بر عموم شیعیان جهان مبارک باد.

1.یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخََافُونَ یَوْمًا کاَنَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا(7)وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ‏ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا(8)إِنمََّا نُطْعِمُکمُ‏ْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکمُ‏ْ جَزَاءً وَ لَا شُکُورًا(9)إِنَّا نخََافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا(10)فَوَقَئهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَالِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّئهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا(11)وَ جَزَئهُم بِمَا صَبرَُواْ جَنَّةً وَ حَرِیرًا(12) سوره انسان آیات 7 الی 12 ( به نذر وفا کنند و از روزی که شر آن انکار ناپذیر است بیم دارند ، و غذا را با آنکه دوست دارند ، به مستمند و یتیم و اسیر دهند ( و گویند ) ما شما را فقط برای رضای خدا غذا می دهیم و از شما پاداشی و سپاسی نخواهیم ، ما از پروردگارمان از روزی گرفته و سیاه می ترسیم ، پس پروردگاراشان از شر این روز نگاهشان دارد و تازه روئی و سُرور پیششان آرد و برای آن صبر که کرده اند بهشت و دیبا پاداششان می دهد ) در تفسیر قمی از عبدالله بن میمون قداح از امام صادق (ع) روایت می کند که فرمود : نزد فاطمه (علیها سلام ) مقداری جو موجود بود ، آن حضرت آنها را آرد کرد و مقداری نان پخت ، همین که خواستند استفاده کنند ، شخصی مسکینی وارد شد و گفت خدا به شما رحمت فرستد از آنچه را در اختیار دارید مرا اطعام کنید .   حضرت امیرالمومنین (ع) برخاست یک سوم آنها را به او داد ، چیزی نگذشت شخص یتیمی وارد شد و گفت خدا به شما رحمت فرستد از آنچه در اختیار دارید مرا اطعام کنید ، حضرت علی (ع) ثلث دوم نان ها را در اختیار یتیم گذاشت و بعد مرد اسیری وارد شد و گفت خدا بر شما رحمت فرستد از آنچه در اختیار دارید مرا اطعام کنید ، حضرت علی (ع) برخاست و ثلث باقی مانده را به اسیر داد و خودشان از آن نان نخوردند و خداوند این آیه را در شأن امیرالمومنین (ع) نازل فرمود : " وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ‏ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا " تا آنجا که فرمود " و کان سعیکم مشکورا " . تفسیر برهان جلد 4 صفحه 411 ، مجمع البیان جلد 10 صفحه 405

2.یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخََافُونَ یَوْمًا کاَنَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا(7)وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ‏ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا(8)إِنمََّا نُطْعِمُکمُ‏ْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکمُ‏ْ جَزَاءً وَ لَا شُکُورًا(9)إِنَّا نخََافُ مِن رَّبِّنَا یَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِیرًا(10)فَوَقَئهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَالِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّئهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا(11)وَ جَزَئهُم بِمَا صَبرَُواْ جَنَّةً وَ حَرِیرًا(12) سوره انسان آیات 7 الی 12 ( به نذر وفا کنند و از روزی که شر آن انکار ناپذیر است بیم دارند ، و غذا را با آنکه دوست دارند ، به مستمند و یتیم و اسیر دهند ( و گویند ) ما شما را فقط برای رضای خدا غذا می دهیم و از شما پاداشی و سپاسی نخواهیم ، ما از پروردگارمان از روزی گرفته و سیاه می ترسیم ، پس پروردگاراشان از شر این روز نگاهشان دارد و تازه روئی و سُرور پیششان آرد و برای آن صبر که کرده اند بهشت و دیبا پاداششان می دهد )ابن عباس می گوید آیاتی از این سوره از " ان الابرار یشربون (تا) و کان سعیکم مشکورا " در شأن علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام و خادمه آنها فضه نازل شده است.این بیان از ابن عباس ، مجاهد ، ابی صالح نقل گردیده است.گفتند : امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) بیمار شدند ، رسول خدا (ص) به عیادت آنها آمد و همچنین عده ای از بزرگان عرب ، آنها گفتند یا ابالحسن برای شفای فرزندانت نذر کن ، حضرت علی (ع) به اتفاق حضرت فاطمه (علیها سلام) و فضه نذر کردند که سه روز را روزه بگیرند. برای صرف افطار چیزی در خانه نداشتند به همین علت حضرت علی (ع) سه صاع جو از یک یهودی قرض گرفت و آنها را در اختیار فاطمه (علیها سلام) گذارد.حضرت زهرا (علیها سلام) آنها را نان پخت.حضرت علی (ع) همین که نماز مغرب را خواند و آماده برای صرف افطار گردید یک شخص مسکینی بر آنها وارد شد و از آنها خواست و سئوال کرد که سیرش کنند ، نان را در اختیار او گذاشتند در نتیجه چیزی نخوردند و با آب افطار کردند . روز دوم نیز مقداری جو گرفتند و آرد کردند و نان پختند و در اختیار حضرت علی (ع) قرار دادند ، که ناگهان یتیمی به درب خانه آمد و طلب طعام کرد ، آنها نان را به او دادند و با آب افطار کردند ، روز سوم نیز مثل روزهای قبل نان را پختند ، شخص اسیری به درب خانه آمد ، نان را به او دادند و با آب افطار کردند.روز چهارم که نذر را انجام داده بودند ، حضرت علی (ع) به اتفاق امام حسن و امام حسین (علیهم السلام ) به محضر رسول الله (ص) شرفیاب شد ، وقتی ضعف را در چهره فرزندان خود دید گریه کرد و جبرئیل سوره هل اتی را نازل کرد. تفسیر مجمع البیان جلد 10 صفحه 405

در سوره ی هل اتی می فرماید : « می خورانند طعام را در راه دوستی خداوند ( یا با دوست داشتن آن طعام ) مسکین و یتیم و اسیر را » ( سوره انسان آیه8 : وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ‏ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَ یَتِیمًا وَ أَسِیرًا ) و به اتفاق مفسرین ، آیه ی شریفه در شأن حضرات امیرالمؤمنین وفاطمه و حسن و حسین علیهم السلام و فضه خادمه است،که سه روز روزه گرفتند و با آب افطار نمودند و نان های خود را در راه خدا انفاق کردند. برگرفته از کتاب گناهان کبیره شهید دستغیب (ره)