یک مشهد یواشکی لطفا....

مثلا یک روز صبح بری ترمینال، اولین اتوبوس را سوار شی. پانزده

ساعت تو اتوبوس بشینی و   از لای پرده‌ی چرک‌ تاب آبی و از پشت

پنجره‌ی گرد و خاک گرفته جاده را بپایی؛ و منتظر بمونی تا هوا تاریک

شه و راننده بگه: «مشهده! رسیدیم. التماس دعا!»

بعد با لبخندی پیاده شی؛بشینی تو اتوبوس واحد و یک راست بری

حرم، تا خود صبح تو شلوغی‌ های صحن و رواق‌ ها گم شی وبا

آقا امام رضا ع صفا کنی. آخرش هم  از فرط خواب و خستگی و

ترس چوب پر خادم و «آقانخواب!» یک گوشه کز کنی و زانو هاتو

بغل کنی و بی‌کسی و بی‌ پناهی و بیچارگی خودت رو به آقا

نشون بدی و یک دل سیر...

بعد صدای نقاره‌ زنی که تمام شد و آفتاب زد، با گردنی کج و

قدم‌های آهسته از باب الجواد بیای بیرون.. و دوباره ترمینال و اولین

اتوبوس و... یک دلِ تنگ که آرام گرفته.

امام رضای مهربون دلم خیلی برات تنگ شده آقا بطلب بازم بیاییم

پابوست

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا ع